En nee’n Spiekermann mit dissen Titel? De Titel is doch von güstern oder von ehrgüstern. Denn Text heff ick doch al höört – sogoor mehrfach. Stimmt. De nee’e Spieki is en olen oder richtiger: dat sünd acht ole, sünd »The-Best-of« ut acht Böker von Gerd Spiekermann, de in’n Bookhannel nich mehr to kriegen sünd. Also, de richtigen Spiekermann-Fans, de een Schapp extra för sien Böker hebbt, de bruukt dat nich. Man al de annern: För de lohnt sick dat; se koopt een Book un hebbt dat Best von acht. Se köönt sick högen, wenn Spiekermann mit Witz un Sülfstironie över sick snackt. Dat is meist nich to glöven, wat een ut sien egen Leven ruthalen kann un ut dat von sien Öllern, Grootöllern, Schoolkameraden. Wenn dat dorüm geiht, ut dat egen Leven literarische Funken to slaan, denn is Spiekermann jüst so goot as Rudl Kinau – man natürlich moderner, ironischer, weltläufiger.
Wat nich in dit Book binnen is, dat sünd achtersinnige Geschichten as de ut sien erst Book »Mien halve Fro« oder experimentelle Texten so as »As de Neger keem«. Egentlich schaad. An de heff ick besünners hungen. Man villicht passt de nich to de Rull, de Spiekermann sick söcht un so perfekt speelt: de Rull as plattdüütschen Entertainer.
Doch villicht kummt dat jo ook allens anners, villicht överrascht he uns jichtenswenn mit avantgardistische Texte op Platt. Totroon wöör ick em dat. Un de plattdüütsche Szene harr dat nödig.
Vörn in dat Book steiht, so as bi all von de Quickborn-Böker: »Die plattdeutsche Schreibweise des Autors ist unverändert übernommen worden.« Dat glöövt de Verlegger; dat hett he sick vörnahmen, man trechtkregen hett he dat nich. Denn en Reeg Texten hett he inscannt. Un de Scanner hett nich allens richtig leest. Ton Bispill op de Sied 20 finnt wi den Naam »Willv“. Kloor, wi weet, de Keerl heet Willy, liekers stört de »Wilv“. Oder wi finnt dat Woort »weclder«. Dor bruukst du en poor Sekunnen länger, ehrder du begrippst, dat de Scanner en »d« as »cl« leest hest. Denn stolper ick över »ia«, man dat is nich de Spraak von’n Esel; de Scanner hett blots dat »ja« verkehrt weddergeven. Oder dor steiht »yon« – man de Leser hett nu jo al en beten öövt bi dat kreative Lesen un versteiht, dat dat »von« bedüden schall. Wat meenst du – dat is en beten pennschieterig von mi?? Villicht, liekers, dat sünd nich de Scanfehlers ut de hunnertteihn Sieden, man bloß von de Sied 20. Man fairerwies mutt ick togeven, dat dat nich op all de Sieden so leeg utsüht.
Liekers harr sick dat ook ut anner Grünnen lohnt, Korrektur to lesen. Spiekermann hett acht Ursprungs-Böker, denk ick, vör de hochdüütsche Rechtschrievreform schreven oder so kort dorna, dat disse Ännerungen noch nich in de Lesegewohnheiten övergahn weern. Fröher hebbt wi hochdüütsch »Kuß« un »Gruß« schreven. So harrn dat all in de School lehrt; so stünn dat in de Zeitungen; so hebbt se dat all schreven – bit op en poor Egenwillige, de sick gegen den Duden un gegen de Schoolmesters op ehr Vernunft verlaten hebbt un »Kuss« un »Gruß« schreven hebbt.
Denn keem de Rechtschrievreform un dormit ook en beten mehr Vernunft in uns Schrievregeln. Siet de Tied weet de Duden un de Schoolmesters: De Grundregel, dat na enen kotten Vokal de Konsonant dubbelt schreven warrt, gellt ook för de S-Laute. Siet de Tied heet dat hochdüütsch »Kuss« un »Gruß« un »Spaß« un »Hass« usw. Un natürlich gifft dat kenen Grund för de Plattdüütschen, dissen schrievlogischen Fortschritt nich mittogahn (deit ook keen plattdüütsch Wöörbook). Dorüm irriteert Schrievwiesen as » ick muß«, »ick wuß«, »vergiß es«, »paß man up«, »söß«, »du schußt« – un se warrt dat in teihn Johr noch mehr doon.
Ick weet, ook in mien Böker gifft dat Druckfehler, un ick heff ook mal lehrt, een schull nich mit Steen smieten, wenn he in’t Glashuus sitt. Liekers, de Rezensent mutt seggen, wat to seggen is, un dörf nich beide Ogen tokniepen. Man seggt warrn mutt ook, dat dit Book »nichtsdestotrotz« en Book is, över dat sick veel Lesers freien köönt.
Gerd Spiekermann, Oma ehr Schötteldook, Hamburg 2018, ISBN 978-3-87651-452-9 (Quickborn-Verlag)
Heft Artikel von: Bullerdiek, Bolko