Komedie vun Sönke Andresen – Plattdüütsch vun Christian R. Bauer

Ohnsorg-Premiere 22. Aug. – löppt bit 25. Sept. 2021

Op den Weg na Huus müss ik ümmer noch mal wedder lachen, wiel dat mi Biller ut dat Stück ümmer noch vör Ogen afrull’n. Endlich geiht de Döör to de Flimmerwelt vun dat Theater wedder een spleetwied open na den Corona-Prankenslag. Un de Freid doröver, dat se wedder spelen köönt, kann man de fief Lüüd op de Speeldeel düüdlich anmarken; dat is so spritzig verrückt, wat sik dor vöörn deit, een Komödianten-Zirkus, de sik achteran noch lang in dien Kopp wiederdreiht.

De Gechicht: Möbelmarkt-Chef Jörn Brunkhorst «Ahoy Möbel» hett een Mitarbeitersch vör de Döör sett. Dat hett ehr krank maakt. Een anner, Carla Walther, hett een Afmahnen kregen. Gegen so’ne Bedrohlichkeiten mutt de Minsch anstrieden, tominst mit Solidarität mit een Minschenskind, dat nu in de Schiet sitten deit. Een lütten Film weer doch een Troost: Een Fruu’nsminsch, dat sik lustvull op den Schrievdisch vun den Chef rekeln deit un em to’n Narr’n hölt. – Dör den Luftschacht hangelt sik Carla un ehr Kollegin Debbie halsbreken na dat Büro rin un drievt dor ehrn Spijöök. Mit dat Smartphon köönt se dat jo ok all’ns fein fasthooln. So, nu is de Film kloor, nu geiht de Post af, een Klick un de Jux is perfekt. Man – wat is dat? Carla kiekt noch mal op dat Display vun ehrn lütte Komminikations-Kasten: Se hett de falsche Adress antippt, se hett dat provokante Video an Brunkhorst schickt. Dat is de Katastrophe.

Dat Ahoy-Möbelhuus fie’rt jüüst düssen Dag dat Firmen-Jubiläum mit een passlich maritim Kostüm-Zwang. Öber de Schall-Kastens ward de een oder anner utropen oder söcht. Dat sett de Vörgäng böös ünner Druck. Egens schulln se annerwegens sien, de beiden Fruu’nslüüd, man se mööt doch eerstmal dat Smartphon vun den Chef sekerstell’n. He mutt tominst düssen Avend offline sien. Man dat is lang noch nich all’ns. Dor is jo noch de Urenkelin vun den Firmengründer, Lone Rasmussen. Lone stüü’rt mit all ehrn Charme dorop hen, dat ehr Brunkhorst endlich dat Jo-Woort för de Ehe mit em gifft, worüm tögert he denn bloots? Un dor is ok noch de Ex vun Carla, de sien Carla-Fru wedder hebben will.

Turbulent drifft dat Stück denn op dat End to. Un dat kümmt anners, as du di dat vermoden büst. Op letzt treckt Brunkhorst sien bimmeln Smartphon ut dat Achterdasch vun Carla ehre Jeans, dat Corpus delikti is nu seker. Aver dat speelt nu keen Rull mehr. Brunkhorst, een Avend offline, is op eenmal op sien jammervulle Minschlichkeit trüchsmeten, un ut sien striedlustig Angestellte ward op een Slag een Seelsorgersch mit överraschen veel Verständnis för een Mannsbild, dat an’t End is (harr he doch man op sien Moder höört!). Brunkhorst is bankrott, de Tresor is leddig (harr man geern opbreken kunnt). Un – Brunkhorst is schwul. He hett nich een beten Lust op een Verbindung mit Lone, he leevt doch sied Johrn mit een Mannsbild tosomen. So nu is dat rut! Dat mööt nu de Minschen dor vöörn eerst mal begriepen. Is dat nu de Welt-Ünnergang? Nee, is dat nich! Carla smitt op’t letzt dat överkandidelt staatsche Maskulin-Symbol vun dat Chef-Pult op de Eer, een Sakrileeg! Man mit de Schöörn kann man doch wat anfangen! Wenn de op den groten Buu-Grund vun de Haffner-Konkurrenz funnen ward, denn kümmt de Denkmals-Schutz in’t Speel un stoppt dat Groot-Projekt, dat den Middelstand kaputt maken kann. Un denn kriggt Ahoy-Möbel för een poor Johrn Luft un kann vun vöörn anfangen un een Koophuus vörwiesen, wo de Minsch noch as Minsch bedeent ward. Un denn eerst is dat Stück ut un de bunten Akteuren danzt juuchend rut in de nie’e Tokunft. (So kunn egens ok de Pandemie baldigst enden.)

Werkeen mitspeelt hett: Beate Kiupel as de Kassiersche, Carla Walther, een Fru, de för jede Sitution de beste Utreed hett un ümmer den Kopp baven. – Erkki Hopf as Möbelmarkt-Chef, Jörn Brunkhorst, een Minsch, de nich wohr hebben will, dat he op de Katasrophe tostüü’rt,  avers de toletzt na al dat Tohuwabohu sien wohre Identität un dat Verständnis vun de Minschen findt, de üm em sünd. – Meike Meiners as Debbie Voigt, de begeistert mit is bi den Inbruch in dat Chef-Büro, avers denn doch fix bang ward, wenn se an ehr Tokunft denkt. – Nele Larsen as Lone Rasmussen, de Urenkelin vun den Firmengründer. Se speelt in ehr Piraten-Kostüm all ehrn weiblichen Charme ut, harr jeden Mann üm’n Finger wickeln kunnt, bloots den Chef nich, denn is… –  Markus Gillich (nich wedder to kennen as Seejungfer op ganz hoge Hacken) as Gabelstapler-Fohrer de Ex vun Carla. Avers he kümmt dor nich över weg un hett ehr ümmer noch leev. An em wiest sik, wat de afwiesen Leevde an Bedröövnis anrichten kann. – Murat Yeginer bloots as de Stimm vun Ibrahim Amana, de af un an dröhnt un dat Stück ünner Stroom setten deit.

Anmarken: Woveel Phantasie hett Sönke Andresen nich mit lichte Hand – as dat schient – in düsse Komedie sinnenwirken bildhaft maakt! Een Flimmerwark ut verrückte Situationen, wat dor aflöppt mit veele Överraschungs-Momenten. Un doch – ünner den lachplatzen Komödianten-Rummel stickt noch wat anners, dor stickt mennigmal de ganz dröge Alldag ut uns Levenswelt achter: De Giftluft twischen Lüüd, de tosamen arbeidt un sik doch konkurrenz-afgünstig beäugt. De Konkurrenz-Druck twischen de Groten in de Branche un de Lütten, de wieken mööt. De Insicht, dat dat nich bloots een Deerns- un een Jungs-Geschlecht gifft, nee, dat de Schöpfung noch anner Geschlechter tostann bröcht hett… Een Insicht, de sik jo noch lang nich överall dörsett hett. Un nich toletzt – een Gesellschaft, de digital-süchtig worden is un keen’n Ogenblick mehr vun den lütten Bildschirm opkieken kann, üm de gaukeln Botterlicker to sehn oder de Pluusterwulken oder de blinkern Steerns… Wo gifft dat so wat noch, dat sik Minsch un Minsch in de Ogen kiekt? All düsse Levensfragen un egen Erfahrung hett Andresen tosomenknütt to een Nett ut Realität un Phantasie, wo sik de Freid sik in verfangt, un de Toversicht. Eeen Troost-Plaaster is dat för de Corona-wunde Seel.

Heft Artikel von: Denker, Cord