Tohoop Musik moken un sogor en CD opnehmen ofschoonst een sik nich eenmol drapen kunn, nich wirklich tohoop spelen, singen, snacken, geiht dat? Jo, dat geiht. Dat wiest uns Jan Cornelius tohoop mit de Maten ut sien Ensemble, Christa Ehrigs un Klaus Hagemann, mit jümehr niege CD »So wied weg«, de jüst rutkomen is. Jeedeen Stimm, jeedeen Instrument un de Gesang is enkelt opnohmen un achteran allens tohoop sett worrn. Un doch is dor en runne Sook ut worrn. Man ok de eersten twee Stücken op de CD sünd düütlich vun de Corona-Pandemie tekent. In’t eerste Leed »So wied weg«, dat de CD ehrn Noom geev, liggt soveel Düüsternis un Vertwiefeln vunwegen dat ewige Afstand hollen, dat du di meist verfehren kannst. Sülvst de »klaarblau Hemel strahlt ümsünst«. För mi weer un is jüst de blaue Heven un de hele Natuur jümmer en Teken vun Höpen. Un jüst dat drückt ok Jan Cornelius in’t twete Leed ut. Dor gifft de »Vörjahrsvogelsang« en Spier Toversicht, dat ok uns Leven wedder in Gang komen kann. De annern Stücken op de CD hebbt nich direktemang mit de Pandemie to doon.  Dor finnt sik mit »Allens hett sien Tied« dat Beschrieven vun dat Op un Dal und de verscheden Stationen in’t Leven un mookt över düsse geern bruukte Seggwies rut düütlich, düt allens mookt dat Leven ut. In »As mien Slaap bi de Maan bleev« besingt Jan Cornelius, wo wichtig un wunnerbor dat is, wenn twee Minschen för eenanner dor sünd. En heel besünner Geschicht vertellt dat Leed »Eilandblööm«: En Fru verlött ehr Eiland för ehrn Leevsten, wull mit em annerswo leven. Man dat güng nich, se kunn dor nich wirklich glücklich ween, harr jümmers Lengen no de See. Opletzt sünd se da wies worrn un se güng torüch no ehr Eiland woneem he ehr nu besöken deit. Jeedeen leevt sien egen Leven man se hebbt besünner Stünnen vull Bedüden tohoop. – Ik dink,  dor höört veel to, to kennen wenn dat bi all Leevde tohoop nich funktioneren kann. Dor kann dat männich Grünn för geven. Wenn dat denn glücken schull, eenanner de Frieheit to loten ok wenn‘t weh deit un liekers wertvulle un innige Stünnen mitnanner to beleven, is dat en grootordig Saak. So bekeken is dat en heel modernen kloken Text. »Kien Tied sünner Enn« föddert op, nich egalweg to tögern, wenn een sik geern hett, man sik opnanner intlaten. Een hett jo nich ewig Tiet. En heel anner Ansatz hett de »Sinnenstriet« twischen de fiev Sinnen, welkeen sachts för de Leev op’t wichtigst is. In »Laat dat klingen« geiht dat üm de Bedüden vun de Musik. Alltohoop sünd dor 12 Leder op de CD un as dörteihnste en Spreekgesang, in den de Titel vun en Barg öllere Leder vun Jan Cornelius opdükert. Opto is dor en lütt Heft bi mit all de Ledertexten, en poor Anmarken to jeedeen Leed un achtern en Verklaren vun en poor Wöör ut jeedeen Leed, de villicht nich in heel Plattdüütsch land begäng sünd. En feine CD för en geruhige Stünn, wenn een sien Gedanken op‘n Padd schicken müch.

 

Jan Cornelius: So wied weg, c + p ARTyCHOKE Gerd Brandt, Neustadtgödens, 2021, 12 Titel + Bonus Track, 51:02 Min.

Heft Artikel von: Kücklich, Petra