As de Tofall dat so will, heff ik to glieke Tiet de niege CD un en Bericht in dat „Ostfriesland-Magazin“ över de Grupp „Laway“ un anner Muskanten op den Disch liggen.
In dissen Bericht steiht heel veel Interessantes över de Leder vun de „Lichterkarken-Tour“ un so bün ik nieschierig op de „moin“-CD.
15 Leder sünd dorop, dorvun dree in hoochdüütsch. Worüm, dat weet ik nich, aver seker hebbt de beter in dat „Konzept“ passt.
De mehrsten vun de Stücken hebbt nämlich en christlichen Achtergrund un dorüm is mi dat ok nich heel kloor, worüm de CD „moin“ heet. Hett woll en beten wat mit de Seefohrt un „Glaube, Liebe, Hoffnung“ todoon, denn op dat Cover süht man en Schipp mit dat Teken in de Seils. Man eendoont. Dat is dat, wat man vun buten süht. Binnen, d.h. in de Musik, süht dat heel anners ut.
De erste Titel to’n Begröten heet „Maak open de Döör“. „Gerd „Ballu“ Brandt hett den wunnerbaren Text maakt. Dor heet dat: „Hier gifft dat keen Frömden, hier finnst du blot Frünnen, de du bit nu blot noch nich truffen hest“: Passt heel goot in unseTiet, sik mal wedder op anner Lüüd to besinnen. Dann kümmt dat hoochdüütsche Leed „Weil wir Hoffnung haben“. Dit weer de „Mottosong“ to den „Oostfreeschen Karkendag 2016“ in Rhauderfehn. Mit christliche Stücken geiht dat denn wieder. t.B. „Moder Marie“, „Ik stah vör di mit lege Hannen“, „Die Nacht ist vorgedrungen“ oder „Wees fein burgen“, en plattdüütsche Översetten vun Clemens Bittlingers „Sei behütet“. Ok en wiehnachtlich Leed is dorbi „Woll ehr en Roos upbleihde“ (Es ist ein Ros’entsprun gen) mit de plattdüütsche Text vun Wilhelmine Siefkes.
Twee Stücken hebbt wat mit dat Leven an’t Water to doon: „Drinkeldodenkarkhoff“, de op Borkum liggt un an de verdrunken Seelüüd erinnert, un „Groote Waternood to Wiehnacht 1717“.Disse beiden Leder hett Albertus Akkermann , de Wattföhrer vun Borkum“ schreven un he singt se ok mit en Stimm, de di heel deep in’t Hart geiht.
De mehrsten vun de Texten hett Gerd Brandt schreven oder ut en anner Spraak in’t Plattdüütsche brocht. Mit sien ruge Stimm bringt he heel veel Geföhl dorin. Vun de anner CDs vun Laway hebbt wi ja Petra Fuchs kennt, de ditmaal blots bi de Live-Opnahmen dorbi is. Carmen Bangert is op disse CD de „niege Stimm“, heel kloor un wunnerschöön antohören. Ok Keno Brandt, de Söhn vun Gerd, is mit twee Stücken dorbi. Bi em höört man glieks de klassische Utbilden.
To de anner Muskanten is to seggen, dat se allerfeinst Musik maakt. Eendoont, of dat Albertus Akkermann op sien Akkordeon is, Manfred Bunger mit Gitarr un Slagtüüch, Jörn Fröse (de all jümmer bi Laway is) op Mandoline, Gitarr, Cister un sogoor Tin-Whistle oder Keno Brandt mit Bass un Keyboard. Man heel besünners goot hett mi dat Geigenspeel vun Jonas Rölleke gefullen.
En CD, op de man sik inlaten mutt, de heel anners is, as man dat vun Laway wennt is. Hensetten, Kopphörers op – un geneten!
En Lederheft to’n Mitlesen un Mitsingen höört ok mit dorto.
Gerd Brandt („Laway“) : moin , CD Artychoke Artist Productions, Neustadtgödens
Heft Artikel von: Kastendieck, Johanna