De Geschicht: Een Düwels-Vergnögen is dat, to een Party mit gode Frünnen een Dummbüdel mittobringen, öber den sick alle höögt. Peer Brockmann, de Verleger, hett so een Dummbüdel an de Hand un he glööwt, he hett mit Frido Piepenbrink de Schangs op den eersten Pries. Man Brockmann hett een’n Hexenschuss un kann sick meist nich rögen, un de Dokter kann em ok nich hölpen, he mutt afseggen, Piepenbrink afseggen un de Frünnen bipulen, dat he leider, leider nich komen kann, leider, un he harr doch een’n mitbringen kunnt, de… De Hexenschuss is man bloots een Malöör. Dat tweet Malöör is, sien Fru geiht ut dat Huus, se höllt öberhaupt nix vun so’ne Parties. Se meldt sick loter noch mol öber Telefon, üm to seggen, dat se nich wedderkümmt.
Wenn he Piepenbrink tofaten kregen harr, harr he sick nu een ruhigen Abend moken kunnt un sien’n Hexenschuss utkureern. Man nu steiht Piepenbrink al vör de Döör, nee, he kümmt al to Döör rin un mookt sick bekannt. Piepenbrink is Bookholler bi dat Finanzamt, man sien egentlich Lewens-Opgoow is, he mookt ut Dusende vun Rietsticken lütte Modellen vun bekannte Gebüü, etwa vun den Eiffeltoorn (mit de Elbphilharmonie is he noch nich ganz kloor!). He kann öber Stünnen öber sien Arbeit fachsimpeln. Ganz troschüllig glööwt he nu, dat de Verleger Brockmann öber düsse Arbeit een Book opleggen will; he hett al mol Fotos mitbröcht. He kann sien Glück meist nich faten un reed ohn Punkt un Komma op den kranken Brockmann in, de sick man knapp to Wehr setten kann.
Dat Mitgeföhl öbermannt Piepenbrink, he will partout wat för Brockmann doon, sünnerlich as he mitkriggt, dat dat in de Ehe kriselt; he kennt dat jo! Man he verwesselt de Telefon-Nummern, röppt bi Brockmann sien Leevschaft, Marlene, an. Un as denn Christine, Brockmann sien Fru, doch noch mol noh Huus kümmt, gruult he ehr ut de Wohnung rut, wieldat he meent, dat weer Marlene. Un Brockmann is doch krank un bruukt nödigst sien Roh. As Brockmann dat achteran mitkriggt, wat hier passeert is, versöcht he op’t letzt, ruttofinnen, wo sien Fru denn nu wol afbleben is. Ok hier schalt’ Piepenbrink sick in un bringt dat tostann, den footballbegeisterten Kollegen Schimmel, vun een Speel wegtolocken un een Adress to öberbringen. De schall dorför een lecker Eten kriegen, awers blangenbi taxeert he de Luxus-Wohnung op ehr realen Stüü’r-Weert. Dat gifft noch een Nohspeel!
Noh all den Maroggel un dat Tohuwabohu sünd an’t End bloots noch Brockmann un Piepenbrink öber. Piepenbrink dämmer dat bilütten, woto Brockmann em bruken wull, miss-bruken wull. He süht dat as een Anschlag op sien Ehrgeföhl un sien’n Minschenweert un verlangt, dat Brockmann sick dorto stellt. Un de hett warraftig lehrt un süht sien fiese Oort: Dat näächst Mool geihst du to Party un nimmst mi as Dummbüdel mit. Jo, Brockmann hett dat nu lehrt, dat de Minsch sick nich öber den annern Minschen lustig moken schall. Awers för Piepenbrink müss dat so’ne Parties öberhaupt nich gewen.
Un wat is mit de Brockmannsche Ehe, nu nohdem sien Frau noh een Verkehrsunfall in’t Krankenhuus landt is? Dat is een anner Geschicht…
Wer mitspeelt hett: Till Huster, as de Geschäftsmann, Peer Brockmann, de keen Skrupel hett, den Fründ de Fru utspannt, sick een Leevschaft höllt un sick öber anner Minschen amüseert. (Een Glanzrull un hoge Bühnen-Präsenz) – Meike Meiners as Christine Brockmann, de dat mit düssen Klotz vun Mann nich mehr uthöllt. – Christian Richard Bauer as Orthopäde, de bloots vertröösten kann. – Erkki Hopf as Frido Piepenbrink, Bookholler bi’t Finanzamt, de egens den Dummbüdel spelen schall, awers denn dat Stück op den Kopp stellt (Glanzrull mit hoge Bühnen-Präsenz) – Manfred Bettinger as Justus Witte, de Dennoch-Fründ vun Brockmann. – Sandra Keck as Marlene, de Leevschaft vun Brockmann, de ehr allnsgewen Toneigung nich mehr wiesen kann. – Horst Arenthold as de scharpe Hund vun’t Finanzamt mit den gesunden Appetit. He kennt siene Pappenheimer.
Anmarken: Francis Veber hett mit dütt Stück een eernsthaftig gesellschaftlich Thema opgrepen, dat geiht üm de Oort un Wies, woans Minschen een mit den annern ümgoht, vun Angesicht to Angesicht un – digital: Du schasst di nich öber dien’n Mitminschen lustig moken un in den Dreck trecken! – Dat is een moraalsch, jo, meist al een religiös Problem, öber dat veelfach un mennigmol teemlich dröög preestert ward. Veber hett dor een Komödie vun mookt, de af un an dat Klamaukige schrammt, man di op’t letzt noh veel lockern Lachen een Lewens-Weisheit mit op den Padd gifft: Goh fair un minschlich mit diene Mitminschen üm! – Un de Ohnsorgs hebbt dütt Stück mit so veel Schwung un Detail-Komik op dat Theater-Parkett bröcht, dat man bloots mit toletzt rhythmisch Hannen-Klappen danken kunn. Al bi dat Bühnenbild mit Anklang op den Elbphilharmonie-Blick geew dat den eersten Applaus.
DINNER FÖR SPINNER, Komödie vun Francis Veber,
Ohnsorg-Premiere 8. Januar 2017 – löppt bet to’n 25. Februar 2017
Heft Artikel von: Denker, Cord