Martha un Abelke Brauer hebbt de Tied anhool’n. All’ns is so bleben in dat Huus as to de Tied, wo de „Grootvadder“ hier sien Laboratorium harr un mit verschieden Oorten Gift experimenteert hett. Un ok vun düsse Substanzen is noch etlich wat öberbleben, wat bruukt ward, üm… De beiden olen Daam’n sind de Goodhartigkeit un Friegebigkeit in Person. Dat se af un an mit ehrn Gift-Cocktail öllerhaftig Mannslüüd noh Güntsied bringt, is ut reine Barmhartigkeit un schall ehre Opfer ut de Tristesse un dat Elend vun dat Lewen in düsse Welt erlösen. De Lieken ward in den Keller verbuddelt. Dorför is Willem toständig. Willem, de Neffe vun de beiden Fruu’nslüüd, höllt sick för Kaiser Wilhelm II., he buut dor ünnen an den Kaiser-Wilhelm-Kanal un mutt af un an mol een Graff  utschachten för een Minschen, de an „Typhus“ storben is, as de Tanten dat seggt. Dat he af un an mol op sien Tuuthorn to Attacke bloost, hett em al lang polizei-kundig mookt. Un af un an kiekt ok mol een Schudel vörbi, kriggt awers nix dorvun mit, wat sick in dütt Huus deit.

Martin Brauer, een Theater-Kritiker, jüüst so Neffe to de beiden olen Süstern un Broder to Willem, kümmert sick üm sien Familie, un sorgt mit Paster Harder dorför, dat Willem in een Heim kümmt, wenn sien beiden Tanten mol nich mehr sünd. As Martin in de Klappbank ünner dat Finster mehr tofällig een Doden entdeckt, schrifft he dat Willem to un sett sick dorför in, dat Willem stantepee in’t Heim mutt. Nee, de Tanten protesteert, Martin mookt ehr Erlösungswark tonicht. Un denn vertellt de beide in alle Unschuld, dat se dor so üm un bi al ölben Lieken in den Keller hebbt un nu bald Nummer twölf. Martin weet sick nich to faten. Dat Heiratsverspreken twischen em un Ellen Harder is in Gefohr, se wull’n doch hüüt een Theaterstück ut de Gruselkist besöken. Nee, nu gifft dat för em Wichtigeres to doon. Un af un an twiefelt he mang al düsse perversen Verrücktheiten üm sein egen Verstand.

Do dükert bi Nacht un Newel ok noch Jonas op, de Neffe Nummer dree, Martin sien Broder, den he al ümmer nich utstohn kunn. Jonas is Berufsmörder, jümmers op de Flucht. He hett sien Komplizen Dr. Hermann Einstein bi sick, de em af un an mol de Visage ümopereer’n mutt. De letzte Operation is em nich so ganz glückt, un Jonas süht ut as Frankenstein. De beiden hebbt ünner de Kufferklapp vun ehrn Wogen een Liek mitbröcht, un nohdem se sick mit de Afsünnerlich-keiten vun dütt Huus bekannt mookt hebbt, dücht jem dat de ideale Platz üm den Doden wegtoschaffen un üm de fällige Gesichts-Operation toweeg to bringen. Awers dat is all’ns nich so eenfach, ümmer wedder ward se stöört. Ellen kümmt dortwischen un ward meist ümbröcht. De beiden olen Süstern koomt dortwüschen, se wüllt keen Bestatten vun Lieken, de nich ehr egen sünd. Martin kümmt dortwischen; noh sienen Theater-Besöök weet he nipp un nau, woans dat togeiht, wenn Minschen ümbröcht ward. Jo, un jüüst dat passeert nu mit em. Sien Broder, ieversüchtig op siene Tanten ehrn „Erfolg“ will nu sien twölften Moord an Martin veröben, denn weer he mit siene tutigen Tanten quitt. Ok de Polizei dükert wedder op. Een Wachtmeister vertellt ümständlich, woans he sick sien egen Theaterstück vörstellt, un markt nich, dat Martin in Bangnis un letzte Nood is. Na, hebbt de Tanten villicht noch een Schluck för Jonas opspoort?

Nee, dütt Mool is dat de Polizeiknüttel, de den Utschlag bringt un Jonas dorhen, wo he henhöört, in’t Kaschott. Sien Kompliz kann sick eben noch verdrücken. Na, un denn is jo nu all’ns kloor. De Polizeihauptmann wischt den Schnack vun de velen Lieken in den Keller as dummerhaftig Sluderkroom vun verrückte Lüüd bi Sied. De beiden Süstern willigt in, mit Willem tosomen in dat Heim to gohn. Un Martin kriggt vertellt, dat he gor keen Brauer is, man de Söhn vun een fröher Huushöllersch in düsse verdreite Familie, wo se all een’n an de Luuk hebbt. Sien Heiraat mit de Pasters-Dochter, Ellen, steiht nu nix mehr in den Weg; löppt also all’ns op een happy End rut.

An’t End sünd dor bloots noch de beiden minschenfründlichen Süstern. Se nödigt Herrn Grünspan, den Leiter vun dat Heim, to Disch. Nohdem dat se höört hebbt, dat he alleen un ohn Familie in de Welt is, un mit all de Verantwortung, do stiggt bi ehr dat Mitgeföhl tohööchd un se kredenzt em dat letzte Mool vun ehrn sülbenmookten Flederwien. Ach, wo köstlich doch so’n Schluck is!…

Wer mitspeelt hett: Edda Loges un Uta Stammer as de glaubhaft barmhartigen Brauer-Süstern, Abelke un Martha. – Wolfgang Sommer as Neffe, de sick för Kaiser Wilhelm II. höllt. Sommer müss de Rull kottfristig öbernehmen! – Erkki Hopf as Martin Brauer, de all’ns an’t Licht bringt un doch dat Ansehn vun de Familie wohren will, een Eierdanz. – Till Huster as Jonas Brauer, man glööwt em de Moordlust op den eersten Blick – Robert Eder as Dr. Hermann Einstein, in dat kriminelle Milieu rintrocken un dor in to Huus. – Manfred Bettinger, (mol wedder Paster): Paster Harder un Herr Grünspan – Birthe Gerken, as Ellen Harder, een Unschuldslamm in de Moordvilla. – Christian Richard Bauer, as Schudel. – Dieter Schmitt, as Schudel un Stücke-Schriewer. – Frank Gruppe as Herr Göbel un Polizeihauptmann.

Anmarken: Noh 27 Johrn hebbt de Ohnsorgs dütt öberdreihte Stück dat dankbore Publikum mol wedder vör Ogen stellt. Se hebbt de Vördelen vun dat nie’e Huus wunnerbor nutz, de Drehbühn mookt dat mööglich een ganz Huus (tweestöckig) to dreihn un denn dat Binnerst to wiesen. Dat detailriek Bühnenbild vun Katrin Reimers kreeg veel Tostimmung, jüüst so as de Inszeneern vun Frank Thannhäuser. Dat Stück hett jo den Vördeel, dat sick dor vele öllerhaftige Schauspeler in tummeln köönt; se hebbt dat lustvull un mitrieten doon un de Ohnsorg-Gemeen een’n hööglich-gruselig Abend bescheert. Dat weer Theater-Lust ohn depen Achtersinn mit een gode Mischung ut Komedie un Gruselkabinett un ümmer ok mit een Ogenknippern.

Ohnsorg-Premiere 9. April 2017

Heft Artikel von: Denker, Cord