Rückenwind heet de niege CD vun Norma Schulz (29) – en junge Singersche, de ehr Leder nich blots sülvst singt, sünnern ok sülvst schrifft un denn ok noch Gitarre speelt. Dat sünd ganz wunnerbore, moderne Leder in de Traditschoon vun singer-songwriters as Aimee Mann, Heather Nova un Suzanne Vega, Leder – as 50.000 Kilometer un Unser Band – de villicht ok internatschonol Erfolg hebben wöörn, düch mi, wenn Norma op Engelsch singen wöör.

Op’t Album gifft dat dörteihn Leder, tomehrst op Hochdüütsch, man dor sünd ok twee dorbi, de se op Platt singt, un dree sogor op Freesch: Jakobswai (Jakobsweg),Üüs Tidj (Unsere Zeit), Gul Ruad Blä (Gold Rot Blau). Freesch is ehr Moderspraak. Norma kümmt nämlich vun’t Eiland Föhr, wo de Lüüd Fering snackt, un ok wenn se nu al twölf Johr in Hamborg leevt, fohrt se jümmers wedder geern na Föhr torüch, wo ehr Familje un Frünnen wahnt. Een bruukt nu aver nich bang to ween, wenn een keen Freesch versteiht: de Texte vun de freeschen – un ok vun de plattdüütschen – Leder warrt nämlich översett in dat smucke lüttje Book, dat bi de CD mit dorbi is.

Veer Johr is dat her, dat Norma sogor ehr egen Label grünnt hett: »Normamusik«. Se will free ween, glööv ik, lever doot as Slaav vun de Musikindustrie – en echte Freesche even. Un ik finn, dat mutt ünnerstütt warrn. Rückenwind is dat tweete Album, dat se rutbröcht hett, na Wie weit (2013). Ik heff ehr ok mol live höört, in Hamborg bi de Quickborn-Lesung in’n Lichtwarksaal an’n 11. Oktober 2017, un weer glieks hin un weg. Se is nämlich wat ganz Besünners, ok wenn se heet as so’n Viktualien-Discounter: se is sülvstseker un taaghaftig togliek – un nich so luud as Ina Müller.

Ehr Texte hannelt vun Leevde un Lengen, un de Musik is mal kräftig un swungvull (50.000 Kilometer, Rückenwind, Unser Band), annermal sacht un geföhlvull (Für immer ist egal), man all ehr Leder sünd jümmers toversichtlich un bi’t Tohören kriggt een den Indruck, dat de Deern richtig Spaaß hett bi’t Singen. Wenn se singt, besinnt se sik op de Tiet, as se noch lütt weer (Oh Mama), freit sik över ehr ogenblicklich Glück (Teil von mir, Wir sind hier) un kickt mit ganz veel Toversicht in de Tokunft (Für immer ist egal).

Dat eerste vun de plattdüüütschen Leder (Leed 4) heet Renn nich weg, un ik verstah dat Bild vun de Sünn achter den Wulken an’n Anfang vun’t Leed as en Wiespahl: Een schall nich glieks wegrennen, wenn dat mal Problemen gifft, dat warrt ok wedder beter Tieden geven. »De Sunn is dor, ik seh ehr bloos nich / de Wulken dorvör versparren mi de Sicht«, singt Norma, »wi köön dat so guut hemm, ik weet bloos nich wi / ik seh bloos de Wulken, ik seh nich mehr di«.

Uns Noorden is so schöön – dat tweete plattdüütsche Leed (Leed 7) – is en Hümm op Noorddüütschland, na de Melodie vun Louis Armstrong sien beröhmtet Leed What a Wonderful World. Norma ehr Versioon ennt mit de Wöör: »De Naber, de seggt ›Moin‹, hier warrt nich veel snackt / doch bruukst du mal Help, is he de eerste de mit anpackt / dat Land is as de Lüüd, ruuch un uk mal koolt / ik will hier nich mehr weg un weet hier warr ik oolt / Ik kann so wiet sehn, stah ik an de Strand / ik föhl mi so frie, du bist mien Land / un ik denk bi mi sülbst, uns Noorden is so schöön.« – Recht hett se, de Deern, finn ik! Genauso is dat bi uns in’n Noorden: ok wenn uns de Wind faken in’t Gesicht weiht, kriggt wi doch bannig veel Wind vun achtern. Un Norma driggt mit Rückenwind en ganz groten Deel dorto bi.

NORMA. Rückenwind. Audio CD mit 13 Liedern (49 Min.), Normamusik (Timezone) 2017. Nächste Auftritte in Hameln (14.4.), Pelzerhaken (23.7.), Neumünster (26.9.) und Kiel (26.10.). www.normamusik.de.

Heft Artikel von: Thomsen, Heiko