In den Klappentext von dat Book heet dat, dat Annie Heger („de Deern, de nienich up Snuut fallt“) 1983 in Aurich op de Welt kamen, in Spetzerfehn sozialiseert, in Ollnborg op de School gahn is un jümmer den Droom harr, de Liza Minelli ut Ostfreesland to warrn.
Mi dücht, se is op’n besten Weg. Se speelt Theater (t.B. den Mephisto in’n Faust op Platt in dat Ollnborgsche Staatstheater), se hett dat Leit bi PLATTart, dat Festival för nee’e nedderdüütsche Kultur, se is mit en Musikkabarettprogramm op Tour, is Autorin bi „Hör-mal-en-beten-to, tja, un nu liggt ehr erst plattdüütsch Book vör: „Dat harr blond so eenfach ween kunnt“.
Se fangt mit ehr Geschichten ganz bi’n Anfang an, bi ehr Geburt, as de Doktor to ehr Mudder seggt: „Frau Heger …nochmal alle Kräfte mobilisieren … ich kann schon schwarzes Haar sehen!“ „Wat? Swaart Haar? In Ostfreesland? Jo. Denn gung dat ook flink. Dat wull mien Moder sehn. Ick meen, dat weer ja bold exotisch! Een Skandaal as Snirtjebraa (=Schweinebraten) in’n Dönerladen“.
In düssen Ton geiht dat wieder. Se snackt (un schrifft) locker vör sick hen un doch, unvermodens, stöttst du op wat, wöröver du gruvelst.
„Ick bün een Fehntjer“, seggt se un beschrifft amüsant umständlich, woans wi dorhen kaamt – „güntkant van de Methodistengemeen. Van dor bün ick. Jo, de Methos. Ick bün een Kind van Sündagschool un Kinnerstünn, harrn ji nich dacht, wat?“
Nee, dat harr ick nich. Ick bün sülfst in düssen frommen Blomengoorn opwussen un harr mi nie nich vörstellen kunnt, dat dor so exotische Blomen bleuht. „Denn dor is ja noch allens anners. Dor ward noch förnanner wacht … dor fallt dat noch up, wenn een laat to’n Gottsdeenst kummt. Dor röppt de Örgespeler blot: Wor is denn Unkel Hinni? Un ut de Gemeen kummt denn: Oh Unkel Hinni is, glööv ick, noch bi’t Hohnerfuttern! – Oh, denn töven wi man noch een Settje. Leed 75! Un denn geiht los, denn ward sungen, bit Unkel Hinni van’t Hohnerfuttern dor is. – Is dat nich moij, wenn man noch so een Oog förnanner hett?!“
Jo, dat is dat. Un schön is ok de Geschicht „Van Ossis un Ossis“, de en poor Johr vör de Wenn passeert is. Ehr Tant weer Leiterin von en Grundschool, hett de mit „ehr christlich Weltsicht“ stüert. Bi en Schoolfest hebbt se hunnert Ballongs in de Luft stiegen laten – an jeden Ballong en Zeddel mit Afsenner. To desülvige Tied leev en Fro mit ehr Kinner in Meck-Pomm, arbeid mit behinnerte Minschen un weer Baas von enen Chor. Se weern de eenzigen Christen in ehr Dörp un harrn veel mit den Spott von de Mitminschen to doon. Kloor, wo de Geschicht op rutlöppt: De Ossis ut Meck-Pomm finnt den Ballong von de Ossis ut Ostfreesland. Se schrievt, man de Koort kummt nich an. Se schrievt och mal un denn – harr de Stasi to veel to doon? – keem de Breef an. Un as de Muer denn weg weer, kunnen de enen Ossis de annern Ossis besöken un Frünnen warrn.
Noch eernsthafter is se in dat Kapitel „Schwule Säue“, wo se sick as en „diabetisch un christlich-lesbisch leven Deern ut Oostfreesland mit swart Hoor (un) mit een bietje Jödenbloot in’n Adern“ vörstellt.
Wat is de Quintessenz?
Dat Book schall – dücht mi – keen grode Literatur ween. Mit dit Book stellt sick en junge Fro vör, de in de plattdüütsche Szene en wichtige Rull speelt. Un all, de weten wüllt, wat dat för en Fro is: de „Liza Minelli ut Spetzerfehn“, de schullen sick dat Book köpen.
Anni Heger: Dat harr blond so eenfach ween kunt, Hamburg 2015 (Quickborn-Verlag)
Heft Artikel von: Bullerdiek, Bolko