De Geschicht: Hannes (Robert Eder) hett Leukemie. As wi em dat eerst Maal seht, hett he noch Hoor op den Kopp. As wi em dat tweet Maal to Gesicht kriegt, sünd de Hoor al weg. Kann de Chemo-Therapie noch wat utrichten? Hannes verdeelt Sünnenblomen-Körner. Sünnenblomen sünd een sinnig Symbool för Optimismus, se dreiht sik ümmer nah de Sünn. Dat drütte Maal, dat wi Hannes… Nee, wi seht em nich wedder. Eeen Kranz mit witte Rosen ward bröcht. Un Annie (Beate Kiupel), sien Fru is nu een Wittfru.

Annie höört to den Landfruu’n-Vereen Seevetal. So’ne Vereen’n hebbt een goden Tosomenhalt un pleegt düssen minschlich-fründschaftlichen Kontakt mit een Barg Aktivitäten, man deelt Freid un Leed een mit de anner. Un man ööwt »Wohltätigkeit« nah buten. Jedeen Johr ward een Kalenner rutbröcht, un mit den Erlöös kann man Godes doon. In den letzten Kalenner güng dat üm »Kirchen der Heimat«, tokamen Johr schull dat nah den Willen vun Mieke, de Vörsittersche, üm dat Thema »Brücken unserer Heimat« gahn. Avers bi de Landfruuns kümmt een ganz anner Idee op.

As se Hannes in’t Krankenhuus besöchen, hebbt se dat mitkregen, dat dor de Besöker op een gräsig unkommodig Sofa sitten mööt. Nu rekent se sik ut, dat se mit een Kalenner dat Geld för een nie’e Sittmöbel rinkriegen un stiften kunnen. De Idee is, sik bi typische Fruunsarbeid mit veel, veel blanke Huud aflichten to laten. So geiht de Vörslag, man nu müss man dat ok ümsetten. Un denn explodeert dat Stück. Een Fotograf mutt her, man dat is jo een Mannsminsch! Dor mööt se sik eerst mal an wennen, un he ok. Avers denn kaamt wunnerbor Biller tostann, de  Intimitäten man knapp verdeckt un soveel blanke Huud as mööglich wiest, dat de Phantasie bi’t Ankieken Koppheister slagen kann.

Man markt de Lust an dat Speel, wenn Cora ehr üppig Vorderfront op de Klaveertasten dalsacken lett. Un dat Publikum as ünner Stroomslag. Wat een Füü’rwark! Jedeen Moond kriggt so sien Solo-Bild, man för den Dezember ward een Revue instudeert. As de Vörsittersche övertokümmt, ward ehr swiemelig.

Nah düssen Theater-Höhepunkt nimmt di dat Stück noch mit nah dat, wat denn ut dütt Dullhuus-Projekt ward. Jo, dat is een Bomben-Erfolg un man harr vun den Erlöös Dusende vun kommodige Sofas köpen kunnt. Avers ok de Medien un de Werbung will düsse Aktion to ehrn Vördeel nutzen un de Fruunslüüd vermarkten. Un de Fruuns kriegt sik in de Wull: Wer will sik hier op Kosten vun anner rutstrieken  un sik över anner opspelen? – Dat End is ganz versöhnlich, bi Werbung maakt de Deerns nich mit, un nah giftig Stried köönt se sik wedder in de Ogen kieken. Un in’n Achtergrund blöht een grote Koppel Sünnenblomen.

Werkeen mitspeelt hett: Tanja Bahmani, Sabine Kaak, Beate Kiupel, Edda Loges, Julia Weden, Meike Meiners as de Kalenner-Deerns, allns Glanz-Rullen. – Kerstin Hilbig as Mieke, de Vörsittesche vun de Landfruun, snackt as eenzig Hoochdüütsch un is wiedaf vun dat wohre Leven. – Sandra Keck as Referentin un anner Maal as Sminkdeern för dat Feernsehn. – Robert Eder as Hannes, de Kreevt-Patient, üm den sik Sympathie un Sorgen dreiht. –  Markus Gillich as de schüchtern Fotograf un in een anner Rull. – Erkki Hopf as Referentin (!) un as Willi.

Över dat Stück: Dat fangt een beten kruus un dickflüssig an un höört ok een beten kruus un langtöögsch op. Dat muttst du mit in Koop nehmen: In den Anfang warrst du mitnahmen in den »Alldag« vun so een Landfruuns-Vereen, mal löppt dast good, mal wedder nich. Avers ümmer findt dor Minschen to een anner, Fruunsminschen. Un bi den Utklang kriggst du een Indruck vun den ganzen Rummel, de Minschen den Kopp verdreiht, wenn se to Personen »des öffentlichen Interesses« ward. Denn mööt se een Rull spelen un verleert mööglicherwies den Tosamenhang mit sik sülben. Dat is eben de Gefohr, wenn man toveel vun sik  wiesen deit.

Man in de Merrn vun dat Stück – dat is de Kracher. Dor flüggt di de Levenslust un de ogenknippern Schabernak man bloots so üm de Ohrn, dat du achteran een ganz Stück jünger nah Huus geihst. Ohnsorg hett siene Fan-Gemeen mal wedder een hööglich Theater-Beleevnis bescheert. Mi kümmt ümmer noch dat Lachen un ik segg mien Dank an Harald Weiler, de dat Stück instudeert hett un an Sabine Flunker, de een passlich Ambiente tostann bröcht hett.

 

Heft Artikel von: Denker, Cord