Komedie vun Lutz Hübner & Sarah Nemitz „Blütenträume“

Plattdüütsch vun Frank Grupe

Ohnsorg-Premiere 1.Oktober 2017

Ik seeg mi wedder as Student in een „encounter group“ – dat weer de grote Masche in de dor söbentiger Johrn. Man müss ganz „authentisch“ sien un „Emphatie“ wiesen gegen den annern, man müss tolaten un rutlaten un sik op de Dynamik in de Grupp inlaten. Dat weer dat reine Theater. Un nu hett dat Theater sik düsse Kommunikations-Kunst op de Speeldeel hoolt, un Meike Harten hett dat in Szene sett un dramaturgisch rutkittelt, wat dor all’ns binnensteken deit: „Droomdänzers“ heet nu de plattdüütsch Version vun  Lutz Hübner un Sarah Nemitz ehre „Blütenträume“. De beiden hebbt al fakener Themen ut uns Tied opgrepen („Frau Müller muss weg“).

Veer Fruu’nslüüd un dree Mannslüüd hebbt sik för den Flirtlehrgang anmeldt. Se sünd all över föfftig, bit op Julia, dat Küken, dat nu hier mitmaken will, wieldat de Kurs för de Veertiger utfullen is. Eerstmal hett de Verlegenheit hier den Överhang, wat schall man den ok groot över sick vertell’n, wenn man Autolackierer is un blang Schoolmeister un Bibliothekarin to sitten kümmt. Man dor is jo de schlaksige Jan, de dat nu stüü’rt un de Geföhls-Dynamik in Gang bringen schall. Man he maakt dat dat eerst Maal, un he maakt dat so unsensibel, dat he de Grupp gegen sik opbringt. De Lüüd reageert nich so, as he sik dat torechtleggt harr. Schlagkräftig ward he rutjaagt ut sien „Machtstellung“ as Gruppen-Guru.

Un denn – jo, wat denn? Denn maakt de Grupp alleen wieder. Se sünd doch all noch achter den Droom ran, dat müss een Tosomenleven geven mit een Minschen,

Alleensien kann doch nich dat letzte Woord sien. Wenn’t Füü’r ok nich mehr loht, dor is doch ümmer noch Gloot ünner de Asch, dor is doch ümmer noch een Lengen un Verlangen! Un dor hebbt sik ok al lang Sympathien ünner de Kursbesöker merklich rutbildt, se hebbt sowat as een gemeensam Geschicht. De Fraag is: kunn dat Bestand hebben. Julia, de dat mit Immobilien to doon hett, maakt den Vörslag, een Senioren-Wohngemeenschaft to gründen, Henning Scherff kann sik dat jo ok vörstell’n. De eerste Begeisterung is groot, man as dat denn konkret ward, springt doch de een oder anner af: Ik bün egens al ümmer Eenspänner west. Un so endt dat Stück denn doch mehr mit een Fraag: Wat wüllt wi Olen denn nu egens? –  Dat Hannenklappen wull keen End nehmen – dat Stück weer ankomen bi uns, dat Publikum: Wi weern meent!

Wer mitspeelt hett: Christine Wilhelmi as de Witfru Frieda, noch de Lasten ut de Vergangenheit to drägen hett. – Till Huster as de Discher Ulf, de al nah een alternativ Leven söcht hett. – Peter Kaempfe as de Autolackierer Heinz – tja, wat schall he groot över sik seggen. – Sandra Keck as de Witfru Gisela, ümmer noch bannig attraktiv. – Robert Eder as de Schooldirekter Rainer Maria, bannig sabbelig un weet all’ns beter. – Meike Meiners as Bibliothekarin Britta, egens in twee Rullen: ganz reserveert un denn wedder utflippig. – Birthe Kretschmer as Maklerin Julia, Nervenbündel un Männerschwarm. Dat letzte Bild – Guru Jan steht bi ehr vör’t Finster. – Tobias Kilian as de Seminar-Guru, de een Programm in’n Kopp hett un sik nich op de Minschen, as se nu mol sünd, instell’n kann.

Heft Artikel von: Denker, Cord