Na Jack London sien Roman „Der Seewolf“ op Platt un Hooch vun Frank Grupe för dat Ohnsorg-Theater ümschreven – Premiere: 8. April 2018

Dat maakt een Ünnerscheed, wat man een Literatur-Stück leest oder wat di dat vun vöörn gröhltstark üm de Ohrn slagen ward. Een Book – dat kannst du noodfalls ok bisied leggen. Man bi een Theater-Stück… Avers ik segg dat al mal vörweg, dat Publikum weer begeistert un hett mit rhythmisch Bifall de Jungs belohnt, de sik dor vöörn op de Schippsplanken twee Stünnen lang harrn uttoven kunnt, luudhalsig brutal un halsbreken akrobatisch. Reinweg begeistert weern de Tokieker. Man ik heff mi fraagt: Worüm? Mi hett dat afschreckt, un dat weer dat eerst Maal bi Ohnsorgs.

Dat Schipp, de „Ghost“ is een Robbenfänger, ünnerwegens, üm op martialisch Oort un Wies Robben aftoslachten. Kapitän Wolf Larsen hett de Macht dor över een Hümpel Seelüüd, de an Land keen gode Tokunft harrn. Un he öövt düsse Macht ahn Erbarmen ut. Humphrey van Weyden kümmt na een Schiffbruch an Bord, man Larsen behannelt em nich na Konvention, man he dwingt em den Deenst as Schippsjung op: Een billige Arbeitskraft, een Sklavendeenst. Un nochmal mutt de „Ghost“ Minschen ut Seenood redden. Düttmal is een Frau dorbi. Se is Schriftstellersch.

Van Weyden hett sik to de Tied al so wied an dat Larsen-System wennt, he hett so veel vun de Wulfs-Natuur in sik opnahmen, dat ok he sik mit-schüllig maakt. Nadem dat sien Wedderstand gegen Larsen minner worden is, bewunnert he de starke Natuur un de hoge Intelligenz vun den Överminschen-Kaptein, de dat Leven dwingen kann, as em dat passt. Eerst as de Frau, Maud Brewster, de nu ok in een Oort Gefangenschaft op dütt Schipp mit mutt, eerst as de em dat kloor maakt, dat dat ok noch een Wohrheit gifft, findt he torüch to een Zivilisation, wo de Gewalten opdeelt ward. Se will sik nich ümbögen laten na den Öberminschen siene Vörstellungen. Na, in den stenern-harten Kaptein sien Bibliothek steiht jo ok wat vun Goethe. Süh, un dat „ewig Weibliche“ speelt ok hier een wichtig Rull un bringt een Stück Minschlichkeit in dat gräsige Speel. Un Maud un Humphrey ward an’t denn ok noch een Poor, harr man sik al denken kunnt.

Friedrich Nietzsche sien Vörstellung vun den Överminschen steiht achter dütt Stück. Jack London wull düsse Överminschen-Vision, wo so vele op rinfull’n sünd, mal uttesten un bit op dat End utspeel’n. An’t End krepiert Wolf Larsen an Gehirn-Tumoor un Schlag-Anfall: Een Bloots-noch-Minsch in all sien Eensomkeit un Elendigkeit. Mit Wöör un Argumenten is em nich bitokamen. An’t End steckt he ümmer noch in sien darwinistisch-reaktionär Verblendung, een Minsch de wegen de Macht ut de Zivilisation rutfull’n is.

Süht jo so ut, as harr dat egozentrisch Överminschen-Bild ümmer noch genoog Magnet-Kraft, üm Minschen antotrecken. Wull’n de Ohnsorgs uns dat mal vör Ogen hool’n? Dat weer jo hooch nödig! Man kann dat glücken mit so een Klamauk-Stück, wo de voddergründig Aktionismus soveel Platz för sik griepen deit? Ik waag dat to betwiefeln. Ik kunn mi bloots in de beiden Schiffbrüchigen wedderfinnen. Un fraag mi: Löppt dat nich eher dorop rut: De poor Lüüd, de noch an de Zivilisation fasthool’n doot, de sünd jo egens al schiffbrüchig. De köönt bloots noch op Flucht gahn na een unbewohnt Eiland to. Un de Macht is jem ok dor noch op de Hacken. Schull sik düsse Indruck bi de begeisterten Tokieker fastsett hebben, denn is dat Stück jo meist kontraproduktiv!

Wer mitspeelt hett: Markus Frank as dat „Weichei“ Humphrey van Weyden, dat op dütt Afgrunds-Schipp för dat Leven hatt maakt ward. – Ulrich Bähnk as de Bloots-Machtminsch Wolf Larsen, de all minschlich Regen mit Sadismus un Sarkasmus ut sik verbannt hett (un as Schauspeler tominst de ganze Tied so doon mutt). – Peter Kaempfe as Louis, Erkki Hopf as Thomas Mudrigde, de smuddelige Smuutje, Markus Gillich as Johnson un later ok Michaelis, Marco Reimers as Leach un denn ok as Cooper, Gunnar Titzmann as Hendersen un in twete Rull as Hansen – all’ns Seelüüd, de twee Stünnen lang ehre Aggressionen luudhals utspelen, oder ehr Daalslääg un Kaduckigkeit bewimmern köönt. – Un „last not least“ Jodie Ahlborn as Maud Brewster, de Schriftstellersch, de in düsse Welt vun See-Wülf meist sowat as een Engel is, een hoochdüütsche Engel.

Heft Artikel von: Denker, Cord