Vördem dat överhaupt ringeiht no de Studiobühne warrst du eerstmol no dien Stimmloog froogt. Denn gifft dat en „Chormappe“ vun teihn Sieden un en Proppen. Op’t lootst dor warrt di klor, dat du geern mitmoken dröffst bi „De Chorproov“, de du di egens in’t Ohnsorg blots ankieken un anhören wusst. Binnen sünd de Plätzen denn ok no Stimmloog opdeelt. Man so nipp un nau kiekt denn dor doch nüms hen, wat du ok richtig sitten deist. Sülvst wenn en Keerl sik mol merrnmang den Sopran verlopen hett, mutt he sik blots op hoochtrocken Ogenbrunen un villicht’n lütten Snack instellen. Ok wokeen nich singen kann oder mag, bruukt nich bang ween.

Man mit de Chormoten op de Bühne springt Dirigent Werner Weber (wunnerbor: Horst Arentholt) al heel anners üm. Dor is de Sopransch Gisela (Tanja Rübcke), de sik meist mehr üm ehr Utsehn scheert un op’t leevst överhaupt solo singen müch. De Altstimm Barbara (Tanja Bahmani) kiekt Werner ut grote Rehogen verleevt an, is blangenbi egolweg an’t knütten – för de Nerven – un schuuvt sik af un an geern mol’n Stück Schokolood in’n Mund. Bi de Mannslüüd gifft dat den iedeln Tenor Klaus (Mark Derichs) un den drömeligen Bass, Buer Heinz (Wolfgang Sommer), de egalweg no „Tante Meier“ froogt. Ut düssen Hupen will Werner Weber nu en hoochloovten Chor moken. De schall to den Börgermeister sien Borsdag singen, wo denn jo ok dat Feernsehen dorbi is. Un wenn allens goot löppt, kriegt de Chor ok noch’n Reis in’e Karibik spendeert. Düsse Utsicht sett orrig Iever free man ok de legen Egenschopen. Dor warrt, as Höög för de Tokiekers, opnanner inhackt as bi de Höhners. Werner Weber versöcht mit veel schafudern, sien Chor to hööchste Leistung to drieven. Eerst as he dat al opgeven will, findt se denn doch to en wunnerbor Medley tohoop.

Eendoont, wat een nu mitsingen mag oder nich: Düsse Chorproov mookt eenfach Spooß!

Ach jo: De Proppen is för de düütliche Utsprook bi „Simsalabimbambasaladusaladim“.

Heft Artikel von: Kücklich, Petra