De Buer Hanno Hartmann hett Schuld op sik loden, dat bedröppt Geller, de he sik lehnt hett, sien Hoff un ok sien Eh. An´n Namiddag von´n Ooldjohrsavend bicht he sien Frau allens. Se röppt jümehrn Jung un ehrn Broder an unvertellt, wat passeert is. Kort dorna warrt Hanno tosoomsloon un verswinnt. Mannigeen kummt in´n Verdacht, dat he orrer se em an´e Siet bröcht hett. Man nich blot de Familie hett dormit to doon, sünnern ok de Naversche, ehr Kerl un en Fritz Koopmann – all tohoop kaamt se in den Krink vun´e Verdächtigen. Kommissor Knud Mommsen un sien Lüüd vun´e Kripo in Husum ünnersökt den Fall un stööt op afsünnerliche Begeven. An´n Enn find se Hanno, kloort op, wo sik dat mit sienVerswinnen verholen hett un kriegt en trurig Naricht.

Bit in´e Merrn vun „KeenUtweg“ heff ick överleggt, wonehr fangt de ankünnigt Krimi an, denn toeerst is dat mehr en Geschicht över en Mann, de in en Bredullje komen is un nu överleggt, wo he dor woller rutkomen kunn. Mit sien Geföhlen geiht dat hen un her, mol hett he Höpen, mit sien Fro allens op de Reeg to kriegen,un in´n neegsten Momang wüll he sik mit en Strick op den Hauboorn dat Leven nehmen. Sien Gedanken springt mol in disse Richt un denn foorts in´e annere – täämlich batz un nich jümmer to verstahn. Ok dat Verholen vun sien Frau wesselt un ehr Gedanken wannert vun Brass na Truer un woller trüch. Seker, de Situatschoon bringt so en Op un Af sachens mit sik, blots de Minschen in dit Book un jümehr Reakschoonen sünd no mien Dünken beten to stief un stakig.

Wenn in de tweete Hälfte de enkelten Krimi-Andelen so as en Verbreken, verdächtige Lüüd, Radels un de Kriminolarbeid endlich to´n Insatz kaamt, denn geiht mi dat mit eenmol to gau. Dor mutt sik de Kommissar mit sien Mitarbeid sche twoors dör korte biesterige Weeg dörschlaan un mit en poor Grünnen för en möglichen Moord befaten – man dat geiht allens nich so in´e Deepde. Schaad, dat Fru Folkers nich duppelt so vele Sieden schreven hett, denn wörrn de Minschen in ehrn Kriminalroman nöger an´t richtige Leven un de Geschicht wörr tohopenrekend runder. Egens wörr hier de Idee un dat Rüstwark för en goden Krimi vörhannen, blots dat Utstafferen vun de Persönlichkeiten un vun den Afloop wörr nich ganz övertügend.

Un wenn denn noch een en Lektorat moken wörr, wörr dat ok nich slecht –sachs ut Versehn sünd mannich Kinken in´n Text – Tekensetten, Inholen vun de Tieden, Wöör mit en ünnerscheedlich Schrievwies. Bobento gefallt mi dat ok nich sonnerlich, wenn de hööfliche Anspraak „Se“ un de Förworten, de dorto tohören so as „Ehr“, lüttschreven warrt. Nun denn, tominnst hett de Schrieversch dat so täämlich dör den heelen Text in en glieke Oort un Wies mookt un nich mol so un mol so.

Liekers heff ick mi över dit lütje Book dull freut. Dat gifft jo nich so vele Krimis op Platt un de Szene is eerst dorbi, sik to entwickeln. Weer schöön, wenn bald mehr plattdüütsche Krimis mit mehr Ümfang op den Bökermarkt koomt, gern ok von Renate Folkers.

Renate Folkers: Keen Utweg, Hamburg 2017,Quickborn-Verlag, 978-3-87651-440-6

Heft Artikel von: Dohrmann, Sonja