En Kriminalroman?
Wat maakt en Kriminalroman ut? Jümmer hannelt de Geschicht vun en Verbreken, egal, of Överfall, Moord orrer Doodschlag. Vör luter Spannung schüllt wi Lesers dat Book nich mehr ut uns Hannen leggen. Un wohrhaftig, wenn de Geschicht een packt, denn wüllt wi partu weten, wokeen dat Opper orrer de Deder is.
„Dat Gasthus anne Elw“ is de drütte Kriminalroman vun Günter Ihmels, dat is en pensioneerten Schoolmester. Un alleen mit de Angoov över de Textoort un den Henwies „…mit twee Waterlieken“ versprickt sien Book Spannung. Disse Geschicht, de boben in Neddersassen twüschen Oste un Elw speelt, warrt vertellt vun en Ick-Verteller, de jüst so Schoolmester is, as de Schrieversmann ween is. Allens wat en Kriminalroman utmaakt, is hier to finnen: Doode, Deveree un Drogenhannel, un ok so ene Oort Sherlock Holmes, d.h., de Ick-Verteller. Doch nun eerst mal to de Geschicht.
Twee Waterlieken hett de Polizei in´e Oste funnen. Gau warrt de Naam vun de een Lieken bekannt – ene Persönlichkeit ut´n Kreisamt. Man wokeen is de annere Doode? En Paddelboot is ok bi´n Tatoort funnen worrn un dat höört den Ick-Verteller to. In Cuxhoben bi de Kripo mööt Lieken und Boot ankeken warrn – un wohrhaftig, de Ick-Verteller kinnt sien Boot un een vun de Dooden. Sien tweetet Boot is ok klaut worrn, warrt söcht un funnen. Bi disse Akschoon un ok later mutt de Ick-Verteller un ok sien Fründ Kuddel veel Knööv instecken. En Gasthuus an´e Elw speelt en groote Rull, wiel de Söhn vun´e Wirtslüüd en Bagaluut is un bi sien Öllern wat verstekt hett. Dor kummt veel tosamen. De Ick-Verteller, Fründ Kuddel und Kommissor Wegener kloort all Fäll op – eegentlich is dat blots een, denn allens höört jichtens tosomen.
Dat, wat in´t Book schreven is, lett sick in´n Grooten un Ganzen goot verstahn,– sülvst wenn en Minsch blots Hochdüütsch snackt, kann he de Geschicht begriepen, wiel dat de Wöör tomeist eenfach sünd orrer sick tosomen riemeln latt. Mit en beten Nadenken passt dat schon. Nich so schön is, dat dat, wat de Lüüd in de Geschicht seggen doot, nich in „Göösfööt“ steiht. Man so´ne Teken maakt dat Lesen eenfach lichter, besonners för de Lesers, de (noch) nich so goot platt snacken orrer lesen köönt.
Allens, wat in de Geschicht passeert, schall gröötendeels in´e Nutied speelen. De Schrieversmann wesselt aver mannigmal ahn Grund mit de Dowöör vun Nutied in eene vun de verleden Tieden. Seker, in´t Plattdüütsche warrt Wöör nich överall övereen schreven. In Nedderassen snackt de Lüüd en beten wat annert Platt as in Hamborg un disse Ünnerscheed sleit sick eben ok bi´t Schrieven daal. Man dat Billen vun de Tieden is egens allerwegens gliek. Ok wenn bi´t Snacken anners togeiht as bi´t Schrieven – wenn wi uns wat vertellt, doot wi de Tieden nich jümmer akroot inhollen. Man wenn wi wat to´n Lesen vörliggen hebbt, werr dat schön, de Text blifft bi een glieken Tied – egol, op man nu de Nutied orrer de Vergahntied nimmt.
Denn gifft dat en Inholtverteknes mit 23 Överschriften för de Kapitels. De drütte heet „Dingsdag“ – dorvun gifft dat glieks dree, de so heet. Kapitels mit de Överschrift „Een Week later“ sünd sogor fief mal dorbi. Wenn man na en Poos wedder mit´t Lesen anfangt un sick ut dissen Grund in´t Inholtverteknes ümkiekt, helpt dat nich so dull. To´n Högen is over dat ok nich.
Kaamt wi nu to dat Wichtigste bi en Kriminalroman – de Spannung. As boben al schreven worrn is, kann man seegen, allens wat en Kriminalroman utmaakt, is hier to finnen: Doode, Deveree, Drogenhannel, ene Oort Detektiv un en Kommissar. De Ick-Vertreller un sien Kumpel Kuddel stööt to faken tofällig op jichtenswat. Sülvst na över teihn Johr, as de Hauptperson mit sien Fro jümehr Dochter in Berlin besöökt un se dor beklaut warrt und dorüm na de Polizei gaht, stööt de Mannsminsch sülvst dor, wiet weg vun Tohuus, tofällig op ene verdächtige Person vun fröher. Man de Spannung kummt nich richtig op. De Schriever bringt en poor Szenen, de överleidig sünd – tominnst in den Ümfang – wat woller verwunnerlich ist bi so´ne minnen Siedentall. Jeedeen de Bööker vun Eva Almstädt, Friedrich Ani, Jussi Adler Olsen, Stieg Larsson, Henning Mankell, Jo Nesbø, Håkan Nesser, Nele Neuhaus usw. so richtig goot findt, de luert bi disse Geschicht vergeevs op dat groote Kribbeln in´n Nacken. Dit lütje Book geiht twoors in Richt Kriminalroman, man en grooten is dat för mi nich. Goot, op 75 Sieten kann man villicht ok keen vigelienschen Fall henkriegen un dorüm mutt Kommissor Tofall flietich mithelpen – för mien Möög en beten to foken.
Tosamenfaat lutt sick liekewull seggen, wenn en Leser beten mehr wat op platt lesen müch as blots Artikels in´t Dagblatt un dorbi ok ´n beten smusten müch, för den is dat Book allerbest. De Läng is för all de Minschen goot, de so dicke Bööker gresig findt un de Geschicht leest sick flott weg un ünnerhöllt en poor Stünnen.
Heft Artikel von: Dohrmann, Sonja