Hest du al mal in een Wohngemeenschaft leevt? Maakt nix! Dütt Stück nehmt di mit in düsse besünner Form vun kollektiv minschlich Tosamenleven, wo all’ns diskureert ward, vun Köhlschapp-Sauberkeit bit persönlich Binnen-Struktur un Buten-Kontakten. Un du sühst un höörst jo nu ok, wat de dree Fruunslüüd un de twee Mannslüüd dor vörn bi ehr Abendeten to besnacken hebbt: Benny, de Anglistik-Student, hett de Mööglichkeit, för een Johr na Amerika to gahn. Un he denkt dor an, dat jo för düsse Tied asylsöken Lüüd in sien Kamer intrecken kunnen. He hett düsse Fluchtminschen dör sien Hölpwilligkeit in’t Heim kennenlehrt, un ehre Schicksalen hebbt em na dat Hart grepen. Man mutt düsse Minschen een Chance geven! Sophie grippt den Vörslag begeistert op. Se is Fotografin un hett al een Dokumentations-Projekt vör Ogen. Ehr höört de grote Wohnung to, de ehr Vadder ehr toschanzt hett. Doro, Verwaltungskraft, is gegen düssen Vörslag. Se hett wat gegen arabische Mannslüüd, se kann dor nu mal nich gegenan. Jonas, de Banker warrn will, hett grote Bedenken wegen Larm, de womööglich vun Kinner utgeiht, de in een fründlicher Ümfeld ut den Fluchtschock opwaakt un denn överdreiht. Un denn is dor noch de kruushorig Anna, de so’n beten rümdruckst un nich recht mit de Spraak rut kümmt: Wat meenst du denn nu dorto, Anna? – Tja, un denn sprudelt dat ut ehr rut: Ik bün swanger! Is man eerst ganz an Anfang, un se is mit den Kindsvadder lang noch nich so vertruut, dat se seker is, mit em tosamen to leven. Anna studeert Sozialpädagogik un hett dat Examen noch vör sik. Wo süht denn nu wol ehr Tokunft ut? De Fraag beweegt de WG. Un denn de Fraag: Wer is denn de Vadder? Anna harr keen Mangel an männlich Tospruch hatt. As Anna mit den Namen rutrückt, kriggt de Diskussion een annern Drall. Jonas harr so’n mulmig Geföhl, man nu is he ut den Snieder. Denn de Vadder vun Anna ehr Kind heet Achmed Süçü. Dor is jo nu de »Migrant«, den man mit de Opnahm in de Gemeenschaft wat Godes doon kunn. Jo, Achmed hett as Söhn vun türkische Gastarbeider Migrations-Achtergrund. Man de Jung is in Oostfreesland groot worden, snackt allerbest Platt un is meist düütscher as de Düütschen. As Sozialarbeiter hett he in Billstedt een Fohrrad-Warkstee ünner sik. Dor hett he dat denn mit so’ne Luschen vun Flüchtlingen to doon, de he af un an mit een Pett in’n Moors dat düütsche Arbeits-Ethos intrichtern mutt. Wichtig is, he will dat Kind un will Anna to Fru. Un he meent dat so: Anna kann sik op em verlaten! Un he kann sik dat good vörstellen un hier intrecken, man wenn düsse hoochnäsigen WG-Lüüd an em rümmäkeln wüllt, denn köönt se em mal! – Nee, de Keerl is jem to resolut, den wüllt se denn doch nich bi sik hebben, de ritt hier womööglich dat Heft an sik un maakt de Mitbewohner to Babysitter.

Dat sprengt üm een Haar den ganzen Vereen. Sophia will alle vör de Döör setten. Ehr höört jo de Wohnung to. Avers woans se düsse Luxus-Hüsung betahlen will, steiht in de Steerns, ehr Vadder maakt dor nich mit. Also… Un nu kümmt de versöhnliche Schluss: De WG blifft denn wol beter doch tosamen un Benny sien Kamer ward Gästezimmer, denn kann dor mal de een oder de anner …

Dat Schriever-Duo Lutz Hübner un Sarah Nemitz is dor bekannt för, dat se op ganz realistische Aart un mit veel Empathie un Humoor de Minschen vun hüüt afbilden köönt (»Frau Müller muss weg!«). Op düsse Wies hoolt se uns en Spegel vör, un wi köönt mal wedder över uns lachen, över uns nadenken un över uns wat lehrn, denn dat Stück is vigeliensch veelschichtig. – As ik mien‘ Platz söken dä, leep mi Gila in de Mööt, se hett över Johrteinten plattdüütsch Theater speelt. Se trock de Nääs kruus un fluuster mi to: Ward jo wol wedder veel Hoochdüütsch sien in dat Stück wegen den Türken. Un denn kääm de Överraschen, Achmed snack Platt (Dibaba-Effekt!). Recht so, hier hett de plattdüütsche Spraak wahrraftig een nie’e Opgaav funnen as een Hölp, dat Chaos ut Geföhlen un Gedanken un Beleevnissen, dat in uns un üm uns rüm is, to düden, üm na Wohrhaftigkeit to söken. De Regie hett dat jo wol intuitiv faat kregen un ümsett un dormit denn ok een Leitbild sett. Dorför allerbesten Dank an Harald Weiler för dat Inszeneern.  Un Gila weer achteran ok ganz tofreden un mit Ohnsorgs versöhnt.

Wokeen dor mitspeelt hett: Birthe Gerken as Sophie, de as Fotografin ehr grote Wohnung mit düssen Klüngel Lüüd deelt. Se weer mit Benny verbandelt, man as se een Kind vun em hebben wull, harr he graad sien »coming out«. Dat sitt as een kränken Trüchsetten in ehr un maakt ehr afgünstig op Anna ehr Kind. – Birte Kretschmer as Doro, de Verwaltungskraft, de arabischstämmig Utländer nu mal nich utstahn kann. –  Norhild Reinicke as Anna, de nu swanger is un sik nu wohrschiens ehr Tokunft verkleistert hett. –  Ole Bielfeldt as Achmed Süçü, de as Oostfrees mit türkisch Migrations-Achtergrund kernig düütsch is un mit Wöör üm sik smitt, bi de wi Inbürtigen uns de Tung verbrennt („Kanaken“). – Anton Pleva as Benny, Anglistik-Dozent, de vun sien’n Partner na Amerika ropen ward. –  Marco Reimers as Jonas, de een Karriere as Banker vör Ogen hett un sik nu al af un an fix oppluustert. – All’ns tosamen: Een passlich Besetten, un een hööglich Stück mit dramatisch Lichtpunkten (Birthe Gerken) un minschlich Deepgang.

Willkamen, Komedie vun Lutz Hübner un Sarah Nemitz, Plattdüütsch vun Manfred Hinrichs

Ohnsorg Premiere 12. 1. 2020, löppt bit 29. 2. 2020

Heft Artikel von: Denker, Cord