Bi dat Bild un den Titel op Heinrich Evers sien Book dinkt een villicht, nu kummt wat, dat so’n beten verboden is, dat een egens blots achter vörhollen Hand vertellen mag. Man nee, in dat Book sünd so 75 Texten in, de tomeist Döntjes sünd. Heinrich Evers dinkt trüch an de Tieden, as dat noch lüttje Poesieböker, Plumpsklos op’n Hof un geele Telefonzellen midden in’t Dörp geev, he bringt vergnögliche Texten över dat bannig grote Angebot »In’n Dromarkt« oder vertellt, dat »De Höflichkeit« ok mal to’n Nadeel ween kann. Sien Döntjes wiest en Muster op: Bald jede Geschicht hett en Hauptperson mit en noorddüütschen Naam, en Berufsbeteken oder en Angaav, in wat för en Tosamenhang de Verteller to de Person steiht, un en Oart, woans sik allens todrogen hett. In »Sluckop« speelt to’n Bispeel de Buer Willem Brodersen ut Marxdörp en Rull. So künnt de Lesers dinken, de Geschichten hebbt sik wiss un wohrhaftig todragen. Denn gifft dat oftens en Person, de sik plietsch vörkummt und en annern dösig henstellen wüll, man ameen dreiht sik dat un de Minsch, de dösige henstellt warrt, is denn doch de Plietsche, so »De Scheper«, de ’n jungen Keerl wiesen deit, dat he en Schaap nich vun en’n Hund ünnerscheden kann, oder »Bi’n Putzbüdel«, de jümmer vun en Jung rinleggt warrt. De Lesers höögt sik een un sünd ameen op de Siet vun de »Plietschen«. Bi disse Oort vun Geschichten is dat to’n Sluss en Pattsituatschoon – de, de grootsnutig is, warrt trechwiest.

In’t Book gifft dat blangen Döntjes ok Riemels un twee Rezepten (Labskaus un Maibowle). Wi finnt Texten to de Pingsttiet, Advent un Wiehnachten, un dat Thema Football fehlt ok nich. Meist all de Döntjes kann man op dat een oder annere Fest vördrägen. To’n Vörlesen bi lüttje Kinner sünd se ok goot, nich toletzt wegen de wunnerboren Biller vun Elke Grotelüschen – de sünd wat för Lütt un Groot, för Jung un Olt.

Besonners goot gefullen hett mi dat Vertellen »Wenn ik an Pingsten denk« över den Hamborger Volkshumoristen Hein Köllisch un jüstso de Text »Woveel Land«, wo de Fraag vun’n russischen Schrieversmann Leo Tolstoi nagahn warrt, woveel Land bruukt de Minsch egens. »Meern ut’n Leven« holt uns vör Ogen, dat wi annere Minschen tomeist för öller hoolt as uns sülvst. En Text harr na mien Menen buten blieven kunnt, denn wenn sik över en Person lustig maakt warrt, blots wiel dat se övergewichtig is (»Führwehrvergnögen«), dat behagt mi nich. Hier fehlt mi de Pattsituatschoon. Heinrich Evers sien Texten sünd licht to verstahn un sien Schrievwies is so akrrat, dat dat Lesen Spaaß maakt un sünnerlich för Plattdüütsch-Anfängers en goden Instieg ween kunn.

Heinrich Evers: Dat dröfft doch mal seggt warrn! Neustadt: Balticum-Verlagsgesellschaft und Werbeagentur GmbH 2018. ISBN 978–3–9814615–3–4

Heft Artikel von: Dohrmann, Sonja