Al dat Titelbild künnt vun Geheemnis un Grugen: Liekers dat Sünnlicht sien helle Striepen dör de willen Twiegen in’t Holt schickt, blifft de utwuschen Padd in’t Düüster. Un ut düsse swattwitte vertöverte Natuur kiekt di twee gröne Ogen an, Minschenogen, dücht mi, man se hebbt jüstso wat vun en Katt. Dat passt bannig goot to de Titelgeschicht ut dat Book Hexenmai – Geschichten vun Fruuns vun Marlou Lessing. Hier beleevst du, woans de Ik-Vertellersch as en unsichtbar Macht de Natuur dwingt. Se snackt to den Leser, de in ehr Riek indringt un sik ehr utlevert: »Willkamen in mien gröne Höll!«. Zynisch kommenteert se, woans se di quält mit ehr Mieren, di fallen lett över en Schadden. De Geschicht ennt mit en Notiz ut’t Blatt vun en Skelett, dat se in’t Holt funnen hebbt, un du büst froh, dat du düt Grugen blots in dien Kopp beleevt hest. Man dor sünd nich blots Geschichten to’n Grugen in düt Book. Liekers kriegt se di all tofaat, de Vertellen vun heel verscheden Fruuns. Dor is Tesla, de op’t Amt arbeid, sik üm ehrn dementen Vadder kümmert, sik foken en heemlich Uttiet Bi de Kieskuhlen günnt un dor de Faszination för een vun ehr Kunnen utleevt. De Geschicht Verropen vertellt vun en Chemikerin, de achter Trallen seten hett un nu in en wetenschaplich Labor reinmaken deit, woneem een Flüssigdiamant klaut. In „Lena un Adonis“ vertellt  en Fru üm de fofftig ehr Fründinnen, woans se een Jungkeerl wiest hett, wat en orrigen Söten is. Emmas Weg vertellt vun dat Föhlen vun en junge Fru, de ehr Leevsten in’n Krieg dootbleven is. Nancy is en swatte Slaavsche, de beslütt in de Slaveree to blieven, liekers ehr beste Fründ utneiht. De Geschichten Buten Finster, Een Stünn un Se hett dat seggt, in de lütte Deerns en Rull speelt, kemen mi al bi de eersten Sätz vertruut vör. De harr ik al 2012 in dat Book Plüschmoors leest, dat Evelyn Röhe dunntomal in’n Tiet för Platt Verlag mit Vertellen vun verscheden Schrieverschen rutgeven hett. De hebbt mi al to de Tiet bannig anröögt un sünd in mien Bregen hangen bleven. Ik will nu nich op jeedeen Geschicht ingahn, de schüllt ji man sülvst lesen. Jeedeen is op ehr egen Oort besünners un allerbest schreven. Männicheen mookt di bedrapen, anner wiest besünner Sichten oder ok beten swatten Humor. De een oder anner tövert ok en lütt Smuustern in dien Gesicht. Man mit plattdüütsche Döntjes hett dat Book heel un deel nix to doon. Meist jümmers geiht dat üm Fruuns, blots De Wille dreiht sik üm en Keerl un Entsorgt is de Geschicht vun een Geschicht. Liekers passt ok düsse Texten goot in dat Book. De Längde vun de Texten langt vun veer bet 53 Sieden. En besünner Deel sünd de Migrations-Balladen, de dat Schicksol vun towannerte Minschen in de Form vun bekannte plattdüütsche Leders un Riemels as Dat du mien Leevsten büst, Över de stillen Straten un Min Jehann beschrifft. Schrievfehlers heff ik meist keen funnen. Woso een nu »Kids« staats »Kinner« oder »Göörn« schrieven mutt, kann ik nich insehn. Ok dat »Floor« för hoochdüütsch »Flur« dücht mi mehr ut’t Ingelsche klaut. Man dat is ok al allens, wat ik to meckern heff. Dorwegen kann ik blots anraden, kööpt jo dat Book, wenn ji spannende un besünnere Texte op Platt lesen wüllt.

 

Marlou Lessing: Hexenmai – Geschichten vun Fruuns, verlag.marless.de 2018, ISBN 978-3-9817194-2-0

 

 

Heft Artikel von: Kücklich, Petra