Wat för’n snaakschet Huus

Annerletzt kreeg ik en Anroop vun mien Tant ut’t Saarland. Wi snacken so’n beten. Opmol meen se, se harr dor mol’n Froog: „In’t Kiekschapp süht een in Hamborg in’e letzte Tiet jümmers so’n grotet Huus, dat süht heel gediegen ut.“ „Wi hebbt in Hamborg en Barg grote Hüüs“, meen ik. „Man dütt is heel besünners“, seggt se, „ dat süht so’n beten ut as’n V, ünnen ist dat so geelorange un hett as’t lett keen Finsters, doröver hett dat meist blots noch Finsters un boven süht dat ut as’n Welle.“ Ik müss eerstmol mien Bild vun en normolet Huus ut’n Kopp kriegen, man de Welle hett mi denn op de richtige Spoor bröcht: „Dat is uns niege Elvphilharmonie!“ , see ik, „Uns beropen Kunzeerthuus, dat so vele Millionen köst hett, wo se so lang an buut hebbt un wo se nu all rinwüllt, dat een nu meist keen Korten för kriegen kann.“ „Ach so“, meen se, „ik heff mi blots wunnert, wat dat weer, as ik dat in „Notruf Hafenkante“ un anner Sennungen vun Hamborg sehn heff.“ – As’t lett is de Roop vun uns nieget Wohrteken doch noch nich överall ankomen. Goot dat dat „Notruf Hafenkante“ gifft.

Heft Artikel von: Kücklich, Petra