Dat weer an‘n drütten September, een vun de wenigen Sommerdaag, de wi düt Johr harrn. In Hamborg leep dat Alstervergnögen. Düt Johr wullen se jo mehr op lokole Künstlers setten. Man wat Plattdüütschet weer dor nich bi. Dorför bün ik den ruutfohrt no‘t Stadtvernögen in Swattenbek. De Oort grött een al mit sien Oortsschild op twee Sproken, Platt un Hoochdütsch. Un wenn’t sachts ok nich mol den teihnten Deel an Wustboden un Söötkromstännen vun’t Alstervergnögen geev, dat geev dor en plattdüütschen Poetry-Slam. Oragniseert wörr de vun de Stadtbökerie Swattenbek tohoop mit dat Plattdüütschzentrum in Holsteen. De Baas vun’t Plattdüütschzentrum Thorsten Börnsen övernehm de Moderatschoon vun de Veranstalten un ööv toeerst mol mit dat Publikum op sien smüüstersnackig Oort de verscheden Stärken vun Applaus, mit de se de Bidrääg denn as Jury estimeern schullen, vun „weer nich so dull“ bet „heel un deel ut de Tüüt“.

Denn kemen de Deelnehmers an’e Reeg. Helga Eggers präsenteer dat hele G20-Drepen in Riemels. De Bidrag hett sik orrig lang hentrocken, denn all de Bagaluten müssen jo ehr Fett afkriegen un dat Oparbeiden heur dor ok to: „Angela Merkel hett verspraken: Wi ersett kaputte Saken!“ Se hett dat wunnerbor lebennig vördregen. De Neegste an’e Reeg weer Inge Pusback, Plattdüütschbeopdragte vun’e Stadt Mölln, mit en scheunen Text över ehrn Vadder, wo swor dat männichmol weer, sik mit ehr Süster to verdrägen, un wo ehr Öllern dormit ümgahn sünd. Claus Günther dröög en Text vör, de mi heel bedrapen mook, liekers ik em al mol jichtenswo leest oder heurt harr. He vertell, wo de Schoolrekter Bock in de Nazitiet den Jung Emil, de nich so goot lehren kunn, so lang mit sien Autorität quält hett, bet de no lang Strieden, den Satz „De Kaktus is blau“ seggt hett un Bock em no en „Hölpsschool“ afschuven kunn, un wo de hele Klass still tokeken hett. Niels Tümmer harr twee feine Poetry-Slam-Texte mitbröcht. In den eersten vertell he, wo he foken bi’t Lopen dichten deit, gode Ideen hett, de he tohuus foorts opschrieven mutt, man denn sünd se männichmol al wedder weg. In „Midageten mit Insicht“ güng dat üm en Poor, dat bi’t Eten över düt un dat snackt. Dorbi sünd de Appelpriesen un wo dat Eten smeckt meist wichtiger as de Noricht vun Anslääg mit vele Dode. Se meent, dat dor wat daan warrn müss gegen Lüüd, de sik in’t „Soziale Nett“ utrohen doot, man koomt optletzt doch to de Insicht, dat sowat ok no achtern losgahn kann. En wunnerbor bissigen Text to’n Nodenken. Grete Bruhn vertell vun dat grote Aventüer vun en Reis no Hamburg un wat een dorbi allens beleven un wat mallören kann. De Letzde in de Reeg weer Jan Ladiges, de Gorner, de al männich Poetry-Slam wunnen hett. Sien Text hannel vun de verscheden Personen, de vör em in’e Slang bi Lidl an’e Kass stoht un jeedeen op sien Oort dorför sorgt, dat dat noch länger duert. Dat hett meist jeedeen al mol beleevt un Jan Ladiges pick nipp un nau rut, wat een dor so nervt, un dröög dat op sien besünner Oort vör.

In’e Paus geev dat plattdüütsche Klassikers to’n mitsingen: „An’e Eck steiht’n Jung mit’n Tüdelband“, „Lütt Matten, de Haas“, „Herrn Pastoor sien Koh“ un „Dat du mien Leevsten“ büst. Dat Publikum harr sachts nich veel Poetry-Slam-Erfohrung. De Applaus full – ofschoonst wi so fein öövt harrn – meist bi jeedeen Bidrag liek annerkennen fründlich ut. Dat weer wiss en suer Stück Arbeit, ruttofinnen, keen en Spier mehr kregen harr. So müssen Helga Eggers un Inge Pusback noch to en Steken antreden, wokeen denn nu in’t Finole keem. Se müssen ut’e Lameng to een vun Thorsten Börnsen vörgeven Thema en kotten Slamtext vördregen. Bi Helga Eggers weer dat „Sünn in Swattenbek“, bi Inge Pusback „Sünnünnergang op Capri“. Beid hebbt sik dorbi grootordig slahn. Ik harr dat nienich henkregen. Optletzt hett Helga Eggers dat in’t Finole schafft. Ehr Text hannel vun den Fibronil-Skandol un wat wi dor nich beten sülven mit an Schuld sünd, wenn wi nich lever de „Eier vun güntsiet de Wisch vun Buer Meier“ eten doot. Dormit hett se sik gegen den tweten Finoldeelnehmer Jan Ladiges dörsett. Den sien Text harr ik al dat een oder anner Mol heurt, liekers ik nu nich egolweg vun een Poetry-Slam no’n annern reisen do. Tominnst den „Refrain“ kunn ik meist mitsnacken: „Ik waak jeden verdammten Morgen lang vör mien Wecker op un de letzte un de neegste Dag geiht mi dör den Kopp.“ Un an Avend liggt he denn noch lang waak un denkt, dat weer nich sien Dag. Ik wünsch em goden Slaap un niege Ideen för gode Slamtexte.

Heft Artikel von: Kücklich, Petra