Kinderstück nach einem Bilderbuch von Wolf Erlbruch. Bühnenfassung von Nora Dirisamer. Plattdeutsch von Cornelia Ehlers. Ohnsorg Theater, Hamburg

Ohnsorg Studiobühn, 2012

 

Nu schull dat ok op de Studiobühn vun’t niege Ohnsorg-Theoter losgahn. Ik heff mi dat Kinnerstück „Lütt Aant – Ente, Tod und Tulpe“ tohoop mit mien ölven Johr ole Dochter ankeken un wi weern beid schier ut de Tüüt, wo wunnerbor dat weer.

In dat Billerbook vun Wolf Erlbruch schall de Dood de lütt Aant mitnehmen, man de wiest em eerstmol, wo schöön dat Leven is, un se warrt Frünnen. So deit den Dood dat denn meist leed, as denn doch de Tiet kümmt, dat se starven mutt.

Ik harr mi al froogt, wo se ut dat jo teemlich kotte Book en helet Theoterstück mookt hebbt. Man dat hett bannig goot slumpt. Mit 50 Minuten hett dat Stück jüst de richtige Läng för de Kinners, dat se dat ok allens opnehmen köönt. Dor warrt mennich Aspekte, Frogen un Gedanken, de een to dat Leven un den Dood hebben kann, bekeken. Grote as lütte Tokiekers warrt de hele Tiet mit lichte Hannen in dat Stück fastholen.

Dat Billerbook funn mien Dochter jo beten trurig, wieldat de Aant an’t Enn starven mutt. Man in dat Theotersück weer soveel fienen Humor un Lebennigkeit binnen, dat weer oftins ok heel lustig. Dat much mien Dochter bannig veel lever. Aant un Dood beleevt soveel Schönet tohoop, dat een dat Enn bannig wat lichter hennehmen kann. So is dat Leven!

Dat warrt vun Hanka Schmidt un Wolfgang Sommer ok heel grootordig speelt. De wesselnden Geföhlen warrt wunnerbor utdrückt. Dat nümmt de Tokiekers mit, man warrt nienich överdrieven.

Dat Stück warrt in Platt- un Hoochdüütsch opföhrt: De Aant snackt Platt, de Dood Hoochdüütsch. Un de Kombinatschoon is so goot glückt, dat mien Dochter ofschoonst se keen Platt kann, allens verstahn hett. De plattdüütschen Wöör warrt dör dat Speel verklaart. To’n Bispill bi de lütt Aant ehrn „Morgencheck“: „Flünken – allerbest“. Oder in’n Dialog: „Du meenst …?“. As de Aant an’n Anfang den Doot wies warrt, froogt se: „Slickst du mi achteran?“ un as se marken deit, dat de keen Platt kann, warrt dat översett: „Schleichst du mir nach?“. Laterhen fallt dat meist gor nich mehr bannig op, wokeen nu wat op Platt oder Hoochdüütsch seggt. So ansläägsch is dat tosomenknütt.

Mien Dochter hett sik besünners de Glimmerwörm markt: „De blievt bit ik inslap. Ik bün bang in’n Düüstern.“ Un natürlich den sympathschen Jan Klapperbeen.

Dat Bühnenbild is ok mit bannig veel Fantasie mookt. Mit echtet Water to’n grünneln!

Dat geev so vele wunnerbore Szenen in dat Stück, dor weet een gor nich vun welkeen een berichten schall. Ji schüllt jo dat man sülvst ankieken.

Heft Artikel von: Kücklich, Petra