In’n Mai 2005 wörr Johann D. Bellmann 75 Johr oold un harr en besünnere Idee: He wull nich jümmer bloots wat schenkt kriegen, sünnern ook sülven maal wat schenken. Un so schreev he de „Loccumer Trilogie“, en „Struuß“ vun Geschichten för „all de Maaten von’t Loccumer Pastoralkolleg“. Un de Beschenkten meuken dor en lütt Book vun un geven dat Geschenk sotoseggen an Bellmann sienen 76. Gebortsdag wedder trügg, as Biheft 13 vun „De Kennung“. Bellmann sülven schrifft, de Text hett „Haaken un Öösen“, un dor hett he förwiss nich överdräven. En Struuß is dat woll, man een vun Dießeln. De dree lütten Geschichten heet „Angelika“, „Senta“ un „Michael“. Düsse Personen hangt mitenanner tohoop. Jümmer geiht dat um lüttere oder gröttere Sünnenfäll. Vergäven kann’n en Sünn, aver mutt’n de nich ook maal vergäten? Angelika is en lütte Deern, de Willem, de Bellmann sien Geschichte vertellt, maal ut’n Fischdiek trocken hett. Se hett ehr natte Kledaasch vör em uttagen un stünn naakt vör em dor. Willem is düsse Angelika nie wedder ut sienen Kopp verswunnen, ook nich, as he un Angelika beid heiraden dään un sülven Kinner kregen. Willem harr dor swor ünner to lieden, müss sogor up Angelika ehr Hochtied de Festrääd holen. Senta weur verheiraadt mit en Paster, keum mit ehr Kinner in en Erholungsheim för Mudders. Dor leet se sik vun en smuckenMannverfeuhrn, man bloots een eenzig Maal. De Paster kreeg dat mit, vergeev ehr, man neuhm ehr nie wedder in’n Arm. He künn nich vergäten. De Drüdde, Michael, de dat to nix bröch un up St.Pauli meist doodslaan wörr, keum as „verloorn Söhn“ to sienen Vadder trügg. De vergeev em, man Michael weur „bi aapen Arms utstött ut’t Tovertroon“. He kreeg dat hen, vun de „Gnadenhöll“ aftohauen un na Kanada uttowannern. Man bi dat Vergäven un Vergäten geiht dat nich bloots um de Sünnen vun inkelte Lü, ook um de brune Tied. De Sünn vun en Fro, de blangen de Fuur pleugt hett (wo’n noch över strieden kann, wat dat överhaupt en Sünn is), up glieke Heugd mit de Sünn vun’n Holocaust? Hier sett Bellmann sienen Foot up’t Gladdies, un mi dücht, he weet dat. He lett Willem seggen: „Nu weet ik, worum ik de nee’e Generation nich mag. De is nich schuld- un nich leidensfähig. Schuld hett se een för alle maal de Öllern opsackt.“ Klor feuhl ik mi dor sülven mit an’n Wagen feuhrt. De Nazitied uparbeiden – dat harr ja de Generatjoon vun mien Öllern sülven doont künnt, se hett dat aver ton gröttsten Deel nich, maal afsehn vun de, de sülven verfolgt wörrn. In’t Gegendeel, allens wörr scheun ünner’n Teppich kehrt. Babento boot Willem sik en Pappkameraden up. De mehrsten vun uns, de sik dat Thema vornahmen hebbt, weurn scharp gegen en Kollektivschuld. Denn achter den breden Rügg vun’t Volk künnen sik de würklich groten Verbräkers verstäken, de ja lang nich all in Nürnberg uphangt wörrn, sünnern gau wedder in Amt un Wörden seten. Wi hebbt twors sülven keen Schuld, liekers hebbt wi de Tied mit to verantwoorden, mööt jümmer wedder doran erinnern, dat sowat nie wedder kummt. „Erinnerung ist Sünde“ stünn up en Bild to läsen. Dat schüll en „alte indianische Weisheit“ wään. „Na denn“, schrifft Bellmann, „de Indianer hebbt Natur, aver keen Geschichte. (…) Natur is op Vergeten anleggt.“ Do fallt mi en annern Satz in: „Vergessen verlängert das Exil, Erinnern ist das Geheimnis der Erlösung.“ De dat seggt hett, weur jöödsch, säker keenTofall. Düsse Satz gefallt mi bäter.
Bellmann sien Verteller Willem seggt ook nich jümmer de Wohrheit. He is na den Krieg in Göttingen in en studentische Korporatjoon gahn, richtig mit Mensur un all dat Gewääs, un is vun anner Studenten anspeet worrn. Worum güng he dor rin? He wull gegen sien Bangbüxigkeit angahn, richtig mannshaftig wään, sä he. Harr he dat nich ook in en Sportvereen doon künnt? Schall je ook weck gäven hebben, de vertellen, se weurn in de SS, wieldat se de smucke Uniform lieden müchen. Is düsse Willem nich jüst in datsülvige Milieu afduukt, wat he vun Huus ut wennt weur, wat vör 1933 de Nazis groot warrn leet, sik jüm an de Bost smeet un 1933 Beuker mit „undüütschen Geist“verbrennen da? An’t Enn vun’t Book finnt wi en Bibliografie över Bellmann sien Wark (oder sien „CEuvre“, as dat dor heet). Man ik gleuv, dat Heft is ünner groten Tieddruck rutkamen. Af un an gifft dat en Afsatz merrn in’n Satz. Denn „Probst“, tweemaal mit b, un dat bi Rutgävers, de dat mit de Kark to doon hebbt, uha! Twors fritt ook en Propst Obst, schrifft sik aver liekers anners. Un „Katheker“, hett dor de Katheder Pate stahn? Wi seggt je ook nich „Eekkath“. Denn ward mi to faken de Apostroph bruukt, ook dor, wo dat gor nich neudig deit. Bi „gah’n“ un „stah’n“ (egentlich heet dat „gaan“ un „staan“) is doch nix utfullen! Un uplest hett Michael (nich bloots eenmaal) „över de Striengen haut“. „Sträng(en)“ oder „String(en)“ dücht mi passlicher.
Dat Book hett mi ton Nadinken un mennigmaal ook ton Argern bröcht. Man dat schüll dat woll ook.
Johann Diedrich Bellmann: Loccumer Trilogie. De Kennung, Beiheft 13. Selbstverlag der Plattform „Plattdüütsch in de Kark“, Lönsweg 28, 29614 Soltau. Soltau 2006, 88 Seiten.
Heft Artikel von: Meyer, Hans-Joachim