Sven steiht in’e Köök un drinkt sien Koffie. Weer’n schöne Fier güstern Avend. Man bannig loot is dat worrn. He kunn knapp ut’e Puuch komen vunmorgen. Un in’e Boodstuuv güng dat ok nich so gau. Nu warrt dat höögste Tiet, dat he sik op’n Padd moken deit no sien Arbeid hen. Man den Koffie mutt he noch hebben, den bruukt he vundaag. Denn mutt he even beten gauer fohrn. He luustert to’t Radio. Noch keen Radarkontrull meldt. Rin in’t Auto, Radio opdreiht un Gaspedol dolpeddt. 130 op de Landstroot. Vör’n Tempokuntrull is Sven nich bang. De warrt em al wohrschauen in’t Radio. Jichenseen röppt jümmers an. Foken al, wenn de Udels noch bi’t Opstellen vun jümehr Anloog sünd. Denn künnt de egens glieks wedder inpacken. Keen is denn so dösig un karjöhlt jüm denn noch in’e Fall? De sünd doch blots achter’e Groschens ran. Lütt’n Toschuss för’e Gemeenkass. Man nich vun em. Em kriegt se nich tofoot. Em nich! He hett ok al sülvst anropen bi’t Radio: „Hier ist Sven Brücher, ich wollte ’nen Blitzer melden …“. Dor weer he de grote Held.

Lütt Marie is bannig opreegt vunmorgen. Se schall dat eerste Mol alleen no Schol hen gohn. Anners hett ehr Mudder ehr jümmers henbröcht. Man de mutt vundoog Oma vun’n Bohnhoff afholen. De kümmt glieks morgens mit’n eersten Tog vun Hamborg. Un Marie is jo nu al groot. Se is güstern söben worrn. Den Weg no School hen wöör se in Sloop finnen, so foken is se den mit ehr Mudder al gohn. Is jo ok nich wiet. Blots de Stroot hendol, bi den Koopman üm’e Eck, an’n Speelplatz vörbi, de Kastangenallee langs un denn is’e ok al dor. Se dröff ok ehrn niegen Roller mitnehmen, den se güstern schenkt kregen hett. Is egens noch veel to fröh, man Marie suust al los. Wenn se tomookt, kann se noch bi ehr Fründin Mieke vörbi fohrn un ehr den niegen Roller wiesen. Man Mieke wohnt op’e anner Siet vun’e grote Hauptstroot. Dor dröff Marie egens nich hen. Ehr Öllern hebbt dat verboden. Man dor weer se jo noch lütt. Nu is’e al söben, en grote Deern. Un as een över de Stroot gohn schall, hebbt se in’e School ok al lehrt. Denn man to! Dor is’e ok al an’e grote Stroot ankomen. Ehr Hart puckert bit to’n Hals. De Öllern hebbt dat verboden. Man se kann dat. Wat hebbt se lehrt? Eerst no links kieken, denn no rechts un nochmol no links. Dor achtern kümmt en Auto anfohrt. Man bit dat dor is, is’e al lang op’e anner Siet. Se is jo’n fixe Deern. Schall se würklich? Also los!

Sven is nu meist dor. Warrt ok Tiet! Noch fief Minuten bit Deenstanfang! Man blots noch dör düt lütte Dörp dörch. Lohnt meist nich dat Afbremsen. Na jo, 90 is sachts beter twüschen de Hüser. Mit’n Radarkontrull mutt he vundoog nich reken. De Udels stoht in’t Naverdörp mit jümehr Anloog. Hebbt se jüst in’t Radio dörchgeven. Sven grient. Hett al wedder een oppasst. Em kriegt se nich tofoot. Dor twüschen de Linnenbööm, dor stoht se af un an, de Öös, un luert op Lüüd, de se afkasseern köönt. Vundoog steiht dor nix. Doch wat is dat? Sven verfehrt sik bannig. En lütt Göör mit ’n Roller. Löppt slankweg op de Stroot, direktemang vör sien Auto. Dat dröff nich wohr sien! Sven stiggt in’e Iesen. Man dor gifft dat ok al düssen gräsigen Knall. Bloot sprütt an’e Windschutzschiev. De lütte Liev warrt an’e Siet sleudert. De Roller klemmt sik ünner dat Auto un warrt mit’n gräsigen Krieschen mitsleept. No 40 Meter kümmt he to’n stohn. Sven blifft in’t Auto sitten. He höört de Verkehrsansoog: De ‚Blitzer’ steiht in’t Naverdörp. De Autofohrers sünd wohrschaut.

Opletzt stiggt Sven ut. Sien Benen dreegt em no de lütte Grupp vun Lüüd hen. Se loot em dörch. Nüms seggt en Woort. Dor liggt se, de lütte Deern, kunn meist sien Süsterdochter ween, mit dat geele Hoor, nu vull vun Bloot. De Arms un Benen sünnerbor verdreiht. Un de Ogen, blaue Ogen, wiet opreten, leddige dode Ogen, man Sven dücht, se kiekt em an, froogt, woso. Em kümmt de Koffie hooch. Man he kann sik nich afwennen. Ok as se al en witt Dook över den lütten Liev leggt hebbt, süht he noch jümmers düsse groten blauen Ogen, de em ankieken doot.

In’t Gootachten steiht, he harr de Deern gor nich foot kregen, wenn he 50 fohrt weer, as verlöövt is. Man Sven harr keen Schangs. Se hebbt em nich wohrschaut – in’t Radio.

Heft Artikel von: Kücklich, Petra