Wat hett en Schnitzel mit Indien to doon? Dat kunn sik een frogen, de een vun de Beerdeckels to sehn kreeg, mit de de Tragikomödie „Indien“ op de Ohnsorg-Studiobühne ankünnigt worrn is. Dorbi geiht dat üm de twee Restauranttesters Mansholt (Horst Arentholt) un Leonhard (Markus Gillich). De fohrt vun Kroog to Kroog un pröövt un beurdeelt allens vun de Stuven bet to’t Eten, sünnerlich ok dat Schnitzel. De beiden sünd so verscheden as man wat: Mansholt, en groffen Suupkopp, bannig untofreden in sien Ehe, speelt op’t leevst Buernskat un seggt nich veel. För den överkloken Leonhard mutt allens sien Ordnung hebben. He passt op sien Gesundheet op, höllt dat mehr mit Trivial Pursuit (Hett de Fru vun’n Buckelwal mehr Tehn as de männliche Buckelwal?), jiept över’t Handy mit sien Fründin un piert sien Kolleeg mit sien philosophischen Ansichten: „In Indien to’n Bispill, dor eet se meist nix anners as Ries. De sitt op de Straat, eet’n beten Ries un lacht dorbi. En poor verhungert ok … Dat mutt’n heel besünnere Landschop ween, ganz wat egen.“ Se köönt sik nich utstahn, man denn koomt se sik doch neger.

Dat Överdregen vun dat Stück, dat egens in Österriek spelen deit, in’t Plattdüütsche un no Noorddüütschland hen hett wunnerbor slumpt. Dat lett as höör dat hier her. Een kriggt ok wat över de Sprook to weten, vunwegen de twete „Lautverschiebung“, de de Plattdüütschen nich mitmookt hebbt, un över de Bedüden vun Nooms: „Woso heet Ammersbek Ammersbek?“ – „Dor is een mit twee Ammers langkomen. De hett he dor utkippt un dor is en lütt Beek vun worrn.“

De Beteken „Tragikomödie“ is bannig passlich för düt Stück. Dat gifft orrig wat to lachen, sünnerlich wenn een wat för swatten Humor över hett. Man de Tragik kümmt vortüch, wenn wiest warrt, wo eensam un fastfohrt de beiden in jümehr lütt elennig Leven egens sünd. Un natürlich dör dat Enn in’t Krankenhuus. Ok gifft dat Szenen, wo de Tokieker bedropen de Luft anholen deit. So een is to’n Bispill de, wo Mansholt vun sien Fru vertellt. De Fruuns koomt in dat Stück so as so nich goot weg. So is dat ok de Bedrug dör Leonhard sien Fründin, de de beiden Keerls eenanner neger bringen deit. As se sik denn orrig een antüdert hebbt, demödigt se den Kröger (Dietmar Schmidt) heel leeg. Denn dükert de Froog op: „Wat is mit Deerns? … Wi wüllt keen Profeschonelle. … Hebbt Se nich en Dochter?“ Sowat kann ik blots swoor utholen. Dat Swiegen in’t Publikum weer an düsse Steed ok meist to griepen.

Een groot Kumpelment verdeent de Schauspelers, de mit jümehr Mimik un lütte Gesten den Wessel vun’e Geföhlen heel wunnerbor utdrückt. Un wieldat de Tokiekers as in en echten Kroog an Dischen jüst blangenan sitten doot, warrt een dat ok bannig beter wies, as vun’e dörteihnte Reeg in’n groten Sool ut. Dor kann een wirklich beleven, wat för gode Lüüd dat Ohnsorg hett.

Ok bi de Utstattung gifft dat mennich witzige Ideen un Details.

Wat mi dat Stück nu gefullen hett, kann ik jümmers noch nich nipp un nau seggen. Man ik funn dat op jeedeen Fall bannig interessant un bün froh, dat ik mi dat ankeken heff. Dat is nu mol keen Stück, no dat een tofreden ut’t Theoter geiht. Dor hett een al bannig wat an to kauen.

Mookt jo dor man sülvst en Bild vun. De Schangs dorvör gifft dat nochmol in’n Harvst.

Heft Artikel von: Kücklich, Petra