Mit eens bün ik hellwook. Ik schuul röver no de Lüchttallen vun mien Klock op’t Nachtschapp: Halvig twee! Man liekers is dat nich heel un deel düüster in mien Sloopstuuv. De grote helle Vullmoond schient dör de dünnen Vörhäng un dükert allens in en schummern Licht. Hett düt Licht mi wook mookt? Oder heff ik wat höört? En Ropen? Ik luuster, man allens is musenstill. De Kinner sloopt. Man ik kann nich wedder inslopen. Nich an to dinken. Op’t best, ik stoh op un goh rünner no de Köök. So en Glas kole Melk deit seker goot. Dor heff ik richtig Smacht op. Licht mutt ik nich anknipsen. Ik finn mien Weg treppdol bet no de Köök ok so, in’t Moondlicht.

Ik hool de Melk ut’t Köhlschapp un lang no en Glas. Un dor warr ik dat wies! In’e Köök hebbt wi blots halfhoge Gardinen. Dor fallt dat Moondlicht ohn Hinnern dör’t Finster, direktemang op dat Mess. Dat grote Fleeschmess, mit dat ik an’n Vörmiddag noch de Schnitzel vun’t Brodenstück afsneden heff. Ik harr dat noch extra scharp mookt. Meist as dör Butter güng dat dör dat rohe Fleesch. Achteran heff ik dat orrig afwuschen, afdröögt un in’t Schapp leggt, wo dat henhören deit. Un nu liggt dat dor in’t Moondlicht un kiekt mi an. Jichtenseen mutt dat bruukt hebben un hett dat no’t Afwaschen nich wedder in’t Schapp trüüchleggt. Wo foken heff ik preestert, se schüllt dat Mess jümmers in’t Schapp leggen? Dor höört dat doch hen! Ik mag dat nich hebben, wenn dat so open rümliggen deit, un mi ankiekt. Wo foken heff ik mi utmoolt, ik kunn in’e Nacht opstohn. Mag ween, ik weer an’t Sloopwanneln. Denn kunn ik dat Mess in mien Hand nehmen un jichtenseen wat andoon. Merrn in Sloop. De kunn sik noch nich mol wehren. Un nu liggt dat Mess dor un blenkert in’t Moondlicht. Dat lett meist, as suuster mi dat to: „Kumm! Nehm mi in dien Hand! Ik weet, du willst dat! Du willst mi in dien Hand spören, glatt un hatt. Denn warrt mien Kling di to Deensten ween!“ Jo, un mit eens hool ik dat Mess in mien Hand. Ik weet gornich, wo dat dorhen komen is. Ik spöör dat blots, glatt un hatt. Un ik seh de Kling in’t Moondlicht blenkern, direktemang vör mien Ogen. Nu fang ik an to wannern. Vun’e Köök no de Stuuv un trüüch no de Köök. Jümmers hen un trüüch, mit dat blenkern Fleeschmess in’e Hand.

Mit eens fallt mien Blick op ehr. Ik kann mi nich wohren, mutt blots noch dor henkieken, as se dor liggen deit in’t Moondlicht, rund un drall. Denn kiek ik op dat Mess. Wo weer dat, wenn ik dat scharpe Mess in ehr rinsteken dee? Wörr de rode Supp dor rutlopen? Villicht sogor sprütten? Man wat schall‘t? Wokeen mutt dat denn opfeudeln, wenn dat jichtenseen Swienkrom gifft? Jo, jümmers ik mutt dat doon. Denn heff ik – verdamminochmol – ok dat Recht, wat vulltokleien! Ik kunn dat sogor allens stahn un liggen loten. Wat de Kinner sik verfehrt, wenn se de Köök so seht?

Warrt sik allens finnen. Man to! Dat Mess kann nich mehr langer töven! Ik sett dat an un mook en depen Snitt vun boven bet no ünnen. Dor loopt blots en poor Drüppens rut. Also glieks noch en Snitt, en poor Zentimeter bito. Nu kann ik en Stück rutrieten. Dat rüükt al so goot! Ik beet vull Smacht dor rin. So en Stück Melone smeckt ok merrn in’e Nacht bannig lecker!

Heft Artikel von: Kücklich, Petra