Leve Lüüd, gode Literatur hett meist Lücken. Gode Literatur bruukt gode Leser, de mit ehr egen Fantasie disse Lücken füllt. De Geschicht hier hett mehr as Lücken. Dor is »dat Enn von weg«.
MARIANNE EHLERS———————————————————————
Bliev stahn
He is al wedder dor. Jedeen Morgen kümmt he to Foot anlopen, den Rucksack op den Puckel. Denn sitt he dor an’t Water un buut Steen op Steen. Nich as en Muermann, so eckige un lange, mit Zement dortwüschen för ewig un ümmer. Ne, rund sünd de Steens, un ovaal, vun Water un Wellen glattspöölt. Welk sünd ok spitz un kantig, de sünd jünger, liggt noch nich so lang rum an’n Strand. He hett all sammelt.
För een Tiet lööp he op un daal an’n Strand, Dag um Dag, keem ümmer wedder torüch na de Steed, legg Steen blangen Steen, Steen op Steen, Steen ünner Steen, bet he noog harr. Siet den Dag buut he. He sitt mang de Steens un stapelt een bi een openanner. He hett Gedüer, sien Hannen sünd vörsichtig un bevert nich. So wasst de Toorn, ganz langsam. Mitünner bruukt he en halve Stünn, bet en Steen de richtige Laag hett un nich wedder daalfallt in den Sand. Wenn dat Meddag warrt, steiht he kort op un haalt Broot un Kees ut sien Rucksack. He itt in Roh, drinkt Water dorto un lett den Toorn nich ut de Ogen. Achterna kann he sik in de Kneen setten un wieder arbeiden, so hooch is de Steenstapel middewiel.
Nameddags, meist bi Klock veer rüm, stellt he sik hen un arbeidt in’t Stahn wieder. Af un an maakt he en lütt Paus, geiht twee Schreed torüch, knippt een Oog to, bekickt sien Wark un maakt sik wedder an’t Stapeln. Nu is dat sworer, he bruukt lang för jedeen Steen. Liekers wasst de Toorn stüttig un süht ut as en smalle Borg, de in den Heven streevt.
Wenn de Schummertiet kümmt, höllt he op, sett sik noch för en Momang in den Sand un verpuust sik, nimmt noch den letzten Sluuk ut de Waterbuddel. »Weer doch en schönen Dag«, sinneert he, »heff düchtig wat beschickt«.
Hüüt kunn he bi den tweeten Toorn anfangen, hett em meist halvhooch torechtkregen, dat klappt nich jeden Dag. Weer goot, he kunn morgen wiedermaken – man he weet, dat klappt sachts nich. Nienich hett dat klappt bet nu hen. Ümmer morgens, wenn he sik op den Weg maakt na sien Arbeitssteed, süht he al vun wieden: de Toorns sünd ümfullen. Ümkippt, de Steens liggt dörenanner. Mag ween, de Nachtwind hett to dull över den Strand puust. Oder de Regen hett mit Macht rünnerstriekt un de Steens daalspöölt. Meisttiets aver weer dat en Hand oder en Foot, de dor mal so even längs …, blots en lütt beten anstött – dat Wark vun een ganzen Dag is in’n Dutt. He süüfzt liesen. Wenn de Toorn man eenmal noch stahn wörr an’n annern Dag! Nu will he man na Huus gahn. Dor treckt em wat an de Jack. He dreiht sik um un süht en lütt Deern, de mit grote Ogen na sien Toorns kieken deit. »Worüm maakst du dat? Worum buust du mit Steens?«
He verfehrt sik. Worüm? Dat fraagt em sünst keeneen. Wiss, de Luüd blievt stahn, wenn se em un den Steentoorn seht. Se kiekt, fraagt mitünner mal, wat se en Foto maken köönt, se wunnert sik, dat de Steens nich umkippt, se beduert em, dat he ümmer wedder frisch anfangen mutt … Ja, dat gifft sogor en Postkoort in de Ladens vun dat lütt Seebad to köpen. Twee Toorns sünd dor afbillt, jüst so groot as he sülven – un he steiht mit utbreedt Arms achter de Stapelsteens. He höört dorto, is en Deel vun den Strand, siet Johren al, he un sien Steens. De Lüüd seggt Kunstwarken dorto. »Worüm? Nu segg doch!« De lütt Deern steiht ümmer noch dor un ritt em ut sien Denken. »Ach, weetst du, ik heff nix anners to doon«. »Hmm, ach so …«
???
Verehrtes Publikum, jetzt kein Verdruss: / Wir wissen wohl, das ist kein rechter Schluss. (…)
Der einzige Ausweg wär aus diesem Ungemach: / Sie selber dächten auf der Stelle nach
Auf welche Weis dem guten Menschen man / Zu einem guten Ende helfen kann.
Verehrtes Publikum, los, such dir selbst den Schluss! / Es muss ein guter da sein, muss, muss, muss!
Togeven, in uns Geschicht geiht dat nich – as bi Brechts goden Minsch von Sezuan – um de Fraag von en gerechte Welt. Hier geiht dat dorüm, dat wi en »stimmig« Enn för de Geschicht finnt; möglichst veel stimmige Ennen. In de tokamen Utgaav von den Quickborn druckt wi disse Geschicht noch mal af mit – hoffentlich – en Reeg »stimmige« Schlüsse. (bb)
Heft Artikel von: Ehlers, Marianne