En wunnerbore Idee, dat Buer un Schaap mitenanner Platt snackt un dat se sik ok noch verstaht. So kunn dat för ewig un alle Tieden blieven, aver nee, dat kümmt anners. Buer Heini Platt warrt krank un kann sik nich mehr üm de Schaap kümmern. Hammel Fuch, de verfreten Moppel un lütt Rosa köönt dat nich verstahn. Denn nu kaamt anner Lüüd op den Hoff un de snackt heel anners un hebbt ok keen Lust, mit de Schap to spelen oder se to strakeln. As denn ok noch en Mann mit Schört un en grootet Mest vör de Schaap steiht, is dat mit de Roh vörbi. Mit »Mäh!«, »Maa!« un »Möh« versöcht sik de dree to wehren un kniept opletzt ut. Man buten in de Welt is dat nich so kommodig, denn se mööt sik ehr Foder sülvst söken un sik tegen den Wulf wehren. Man Enn goot, allens goot. Se kaamt an en lüttet Huus mit Goorn un Appelbööm un de Mann, de dor wahnt, söcht Schaap, de em dat Gras afmeiht. Un wat dat Schöönste is, de Mann snackt ok noch Platt. Och nee, wat sünd de dree glücklich! Dat is keen Wunnder, dat dit Book den Fritz-Reuter-Pries kregen hett. So fein schreven un noch feiner maalt. Een Book to’n Vörlesen oder ok al to’n Sülvstlesen. Un dat gifft wat ganz Nieges in dit Book. Op de letzten Sieden warrt de Geschicht noch eenmal heel kort op Hochdüütsch verkloort. Dat is en gode Idee, denn nu köönt de Groten, de keen Plattdüütsch snacken doot, ehr Kinner dat vörlesen un de Kinner köönt sik de Biller bekieken. En heel gelungen Book för de Wiehnachtsdaag, denn ok in Bethlehem weren Schaap bi Lütt Jesus in’n Stall.

Heft Artikel von: Kastendieck, Johanna