Wenn ik den Film, ok ut de Fedder vun Anders Thomas Jensen, to de Tiet al sehn harr, denn harr ik wüsst, wat op mi tokamen wöör. So wüss ick blots, dat Erkki Hopf de Hauptrull in en Komedi hett un dat heet: en vergnööten Namiddag mit en wunnerbaren Schauspeeler stünn mi bevör. Dat weer denn ja ok so, blots dat disse Komedi derart ravenswatt weer un afsurd, dat de Farv Swatt nich düster noog is, üm dat to verkloren, wat sik dor afspeelt hett.

De Geschicht ?- heel eenfach: De Paster, Ivan Feldstedt (Erkki Hopf), de blots dat gode in‘e Minschen süht, will all de Spitzboven, de in sien »Oase der Nächstenliebe« wahnt, wedder op den rechten Padd bringen. De Spitzboven sünd: Adam, en gewalttätigen Neonazi (Anton Pleva); Gunnar, en Vergewaltiger un Deef (Stefan Leonard); Khalid, en Tanksteedröver (Orhan Müstak); Paul, vördem en Kapo ut’n KZ (Frank Grupe) un Sarah, en schwangere junge Fro, de mit Spriet nich ümgahn kann (Rabea Lübbe). Kolberg, de Dokter (Till Huster), Christoffer, Ivans behinnerter Söhn (Phillipp Weggler), un dree Neonazis, Muskanten un Luutmakers ((Phillip Weggler, Peter Christoph Grünberg un Gunner Titzmann) maakt de Lüüd vun dit Stück kumplett.

Jeedeen, de na Ivan Feldstedt henschickt ward, mutt sik een Opgaav stellen. Wat Adam angeiht, hett de nich en beten Lust dorto un seggt ut Jux: »En groten Appelkoken baken«. Wat nu Ivan angeiht, is he vun de Idee heel ut de Tüüt un Adam schall sik nu üm den Appelboom in’n Goorn kümmern un in Harvst den Koken backen. Wat nu allens lospedd is, kann een gornich in een Reeg so verkloren, dat mutt een sehn un höört hebben.

Nich blots de Schauspeelers hebbt en grootartig Vörstellen geven, nee, ok:

– dat Bühnbild mit wenig Requisiten un flexiblen Elementen un af un an en lütten Animatschoonsfilm in‘n Achtergrund un forts weerst du in‘n Goorn vun‘e Kark, op de Landstraat mit‘n Auto ünnerwegens, in de Kark in‘n Gottsdeenst, in‘t Krankenhuus oder in en Köök un Slaapstuuv. Disse Illusionen weern perfekt.

– de Luden un Musik vun all, wat dor op de Bühn togang weer, maakt vun de dree Luutmakers un Muskaten mit snaaksche Instrumenten un anner Saken an de Siet vun de Bühn – akkerat en Tosamenspeel mit de Schauspeelers un köstlich totoluustern.

Dat is för mi Theater! Ik bewunner den Moot vun‘t Ohnsorg-Theater, disse Produktschoon op de Bühn to bringen mit all dat, wat in Düütschland normalerwies tabu is. Man dat hett ja ok een ut Dänemark schreven.

Fazit: Ik bün jümmer noch heel vull vun den Theaterbesöök. Man een mutt sowat mögen, un ik glööv, dat de een oder anner traditschoonelle Ohnsorg-Besöker bannig wat to slucken harr. En paar Lüüd sünd ok in de Paus na Huus gahn. Man dat Gros is bleven un hett all Mitmakers för de schöne Vörstellen mit starken Applaus lohnt.

Middewiel heff ik mi ok den Film ankeken un ik mutt seggen, dat de Oort un Wies, woans Murat Yeginer dat op de Bühn brocht hett, mi meist beter gefallt.

 

Adam sien Appeln, Komedi na den Film Adams Äpfel vun Anders Thomas Jensen, för de Bühn översett vun K.D. Schmidt, plattdüütsch vun Hartmut Cyriacks & Peter Nissen, Ohnsorg-Premiere: 14.04.2019, leep bet 25.05.2019

Heft Artikel von: Batra, Christiane